In november kwam de biografie van Igone de Jongh uit waarin zij openhartig haar verhaal deed over haar tijd bij Het Nationale Ballet. Hoewel ze veel mooie rollen heeft mogen dansen, vertelt ze in haar verhaal dat het niet altijd over rozengeur en maneschijn ging. De manier waarop er afscheid van haar is genomen bij Het Nationale Ballet zit haar namelijk behoorlijk dwars. Artistiek leider Ted Brandsen vertelt in een interview met het NRC dat hij dit jammer vindt. Ook balletlegende Alexandra Radius heeft laten weten dat ze niet begrijpt waarom Igone met dit verhaal naar buiten komt. 

Bijzondere danseres

In het boek wordt Ted vrij specifiek aangewezen als degene die Igone’s ambities frustreerde. ‘‘Ik betreur het dat iemand met wie ik zo lang, en fijn dacht ik, heb gewerkt, zich toch zo verdrietig, boos en gefrustreerd voelt over haar tijd bij Het Nationale Ballet,’’ vertelt Ted aan het NRC. ‘‘Igone is een bijzondere danseres en heel belangrijk geweest voor het gezelschap. Ik was altijd dol op haar.”

Waar komt de woede vandaan?

In het boek vertelt Igone dat ze het gevoel heeft dat ze na 24 jaar trouwe dienst onbarmhartig werd afgedankt. Eigenlijk zou ze na 25 jaar stoppen en ze is ontzet dat Ted haar niet geschikt zou vinden voor een functie als balletmeester of coach bij het gezelschap.  Over haar laatste jaar zegt Igone dat ze met tegenzin naar haar werk ging en dat ze regelmatig hyperventileerde en slecht at. ‘‘Ik was er beroerd aan toe,” vertelt ze. ‘‘Ik trilde als een rietje, huilde, zei dat ik het niet meer kon, dat ik niet meer wilde, dat al mijn dansplezier weg was. Ted was even stil en zei toen dat ik dan de rest van de dag maar lekker naar huis moest gaan. Hij zou me morgen wel weer zien in de les.’’

Clichébeeld balletwereld

Ted reageert bij het NRC dat hij ook de kritiek betreurt van mensen ‘die de danswereld niet kennen’. Hij bedoelt daarmee bijvoorbeeld Thijs Römer, de vriend van Igone, en Chantal Janzen, een goede vriendin en collega van de danseres . ‘‘Zij schetsen een clichébeeld van een onmenselijk vak, keihard werken, uitgemergelde danseressen op de rand van instorting die worden voortgejaagd door een kille potentaat,’’ vertelt hij. ‘‘Een beetje zoals in die film Black Swan. Dat komt niet overeen met de werkelijkheid. We hebben cao’s, ondernemingsraden, reglementen. Jammer dat er geen deskundigen zijn geraadpleegd.”

Igone zegt daarnaast ook in het boek dat Ted haar voor rollen passeerde en kans ontnam om als balletmeester of -coach te groeien. Volgens Ted krijgt je niet altijd wat je wil als je lid bent van een ensemble. ‘‘Igone heeft verschillende kansen gehad om les te geven, te coachen en balletten in te studeren, onder andere die van Hans van Manen, hier en in het buitenland. Helaas niet met het gehoopte resultaat. Niet elke goede voetballer wordt ook een goede coach of trainer. Zo simpel is het.’’

Onverwachte reactie

Ted is ook best verrast door de manier waarop Igone zich heeft uitgelaten. ‘‘We hebben een paar moeilijke gesprekken gevoerd, maar in mijn beleving was de sfeer rond haar afscheidsvoorstelling goed. Afscheid nemen is nooit eenvoudig. Soms gaat het alleen als je een conflict schept. Dat zou niet de eerste keer zijn. Ik had graag gewild dat ze nog een jaar bleef en de 25 jaar zou volmaken.” Volgens hem zou haar reactie iets te maken kunnen hebben met de invloed van de tv-wereld. ‘‘Het komt vaker voor dat het beeld dat een danser heeft van zijn positie binnen een gezelschap afwijkt van de realiteit. Misschien is er iets veranderd in haar blik sinds zij voor de televisie is gaan werken. Ik durf dat niet met zekerheid te zeggen, maar het boek lijkt dat te suggereren.”

Heb jij een passie voor dans? Lees dan Dans Magazine! Neem een abonnement. 

Of schrijf je in voor de nieuwsbrief voor het laatste dansnieuws, spannende reportages en de mooiste interviews.