Gezien op 15 april - Tweetaktfestival Utrecht. 

Wanneer voel je je verbonden met anderen? Hoe kun je je vinden in iemands bewegingen en je daar tegelijkertijd in verliezen? En wat als je buiten de groep valt? Saamhorigheid staat centraal tijdens de voorstelling To Belong.

Choreograaf Koen de Preter, die vaker werkt met performers van uiteenlopende leeftijden en achtergronden, laat in samenwerking met Theater Stap het publiek deel uitmaken van een verfrissende belevingswereld, gedanst door performers met een beperking. 

Come as you are

De opening is krachtig en overtuigend. Onder het galmen van Nirvana’s ‘Come as you are’ komen de performers op, elk in hun eigen tempo en allen verschijnen vanuit het publiek. Al gauw plaatsen de dansers zich in een rij. Ze vormen een ondoordringbare muur, waarbij ze zelfverzekerd het publiek in kijken. Aangekondigd door een luide ‘Ja!’ van een van de performers lopen ze gearmd en onverschrokken naar voren, tot vlak voor de eerste rij. Met een uitdagende blik lijken ze te willen zeggen: “Hier ben ik. Kijk naar mij.”

Deze zelfverzekerdheid slaat vervolgens om in kwetsbaarheid. Bij het klinken van de eerste noten van het tweede gedeelte uit Beethovens zevende symfonie, veranderen de bewegingen van de dansers. Met gezichten van porselein en grote dramatische bewegingen wordt er steeds veranderd van formatie. Al dansend zoeken ze toenadering tot elkaar en vormen ze een kring, terwijl ze met hun armen roeibewegingen maken. Je kan jezelf wel willen zijn, maar dan moet je wel roeien met de riemen die je hebt. 

De voorstelling toont de worstelingen waar je mee te maken hebt als je ‘anders’ bent. Worstelingen die de dansers met elkaar delen als ze met elkaar in de kring staan, maar die hen ook uiteen kan doen spatten over de dansvloer of juist met elkaar in de knoop kan brengen. Soms ben je samen, maar moet je de dingen toch zelf oplossen.

Overlevers 

Toch wordt To Belong vooral gekenmerkt door een vrolijke boventoon. In een paar scènes gaan de dansers (en overigens ook de mensen in de zaal) compleet uit hun bol. “Ik heb m'n stoute stoute stoute stoute schoenen aan. Zie me hakken, zie me tjappen, kijk kijk kijk me gaan”, schalt er door de luidsprekers. En zo ziet het er ook uit. De dansers bewegen speels en vrij door de ruimte, er wordt geheadbangd en met ledematen geschud. Deze performers laten zich niet begrenzen of beperken. Ze zoeken de vrijheid op, geven zichzelf toestemming om los te gaan.

Uiteindelijk eindigen de dansers weer zoals ze begonnen, nog overtuigender dan tijdens de introductie. De performers rennen rond, vormen een eenheid en smelten samen. Ze lopen met zekere tred richting het publiek en er weer vandaan. Evenals de muziek van Destiny’s Child op de achtergrond suggereren zij: “Ik ben een overlever en ik geef niet zomaar op.” 

To Belong weet het publiek mee te nemen in de belevingswereld van dansers met een verhaal. Dit zijn dansers die iets te vertellen hebben en dat met veel plezier, inlevingsvermogen en expressie tot uiting laten komen in een choreografie die daar uitstekend op aansluit.