Kan dans kinderen met autisme helpen? Steeds meer wetenschappers denken van wel. In 2019 is er een onderzoek geweest over hoe dans kinderen met autisme kan helpen bij het verbeteren van hun communicatieve vaardigheden. Dit onderzoek werd georganiseerd door de Universiteit van Delaware. Het onderzoek bevatte een speciale dans-therapie, om te kijken hoe dit het gedrag van deze kinderen beïnvloedt.

Hoe het onderzoek te werk ging

Zodra de Amerikaanse James Griffin de bus uitstapte, wilde hij meteen naar dansen toe. James is een jongen van 14 jaar met autisme. Door zijn autisme is zijn spraak ook beperkt. Hij neemt daarom deel aan een programma voor kinderen met autismespectrum aan de Universiteit van Delaware, dat onderzoekt hoe dans het gedrag van kinderen met autisme beïnvloedt.

Een belangrijk kenmerk van autisme is de zintuiglijke onder- of overgevoeligheid. Veel mensen met autisme hebben daarom last van drukte, geluiden, geuren, smaken en aanrakingen. Dans-bewegingstherapie gebruikt lichamelijke bewegingen om de verbinding tussen lichaam en geest te stimuleren en te herstellen. Dit helpt tegen de overgevoeligheid, omdat ze bijvoorbeeld ook ademhalingsoefeningen doen die de kinderen helpen kalmeren. Het onderzoek staat onder leiding van Dr. Anjana Bhat, universitair hoofddocent bij de afdeling fysiotherapie aan de Universiteit van Delaware.

Volgens Bhat melden ouders dat hun kinderen met autisme genieten van muzikale activiteiten. Verder vertonen ze ook meer positieve interacties met anderen, bijvoorbeeld door meer oogcontact, glimlachen en spreken.

Waarom dans?

"In veel verschillende onderzoeken zien we dat sociale vaardigheden, zoals glimlachen, veel hoger zijn wanneer kinderen met autisme sociaal dansende bewegingen maken in plaats van dammen of bouwen met een LEGO-set", zei Bhat in de video hieronder. De kinderen die met de robot werkten, vonden het eerst wel interessant, maar raakten er toen verveeld door. "Dat wordt dan te veel van hetzelfde", zei Bhat. "Als we dansen, wisselen we elkaar af, gebruiken we gezichtsuitdrukkingen en hebben we meer natuurlijk voorkomende interacties."

‘Ik hou van je’

Op een middag, terwijl James aan het dansen was, draaide hij zich om, keek naar zijn moeder, glimlachte en riep: "Ik hou van je." Zijn moeder, Rachelan Griffin, zei dat ze zijn hele leven had gewacht om hem die woorden te horen zeggen. "Ik denk dat het programma daar een groot deel van uitmaakt, omdat hij danste toen hij het zei", zei ze.