Gezien: 6 oktober 2017 in Theater aan het Vrijthof, Maastricht.

Een prachtig georganiseerde dansavond, onder leiding van directeur Ronald Wintjens. Prestaties binnen het Nederlandse dansveld worden gevierd. De avond wisselt prikkelende previews, prijsuitreikingen en primeurs dynamisch met elkaar af.

Het innovatieve initiatief van David Middendorp

Another Kind of Blue is met Flyland in a room een lust voor het oog. Er wordt een verhaal verteld van liefde, emotie en de dunne lijn tussen fantasie en realiteit. Er worden beelden op het speelvlak geprojecteerd waarmee de dansers interactie hebben alsof het driedimensionale objecten zijn. Dat wat zij op de vloer doen wordt in real-time geprojecteerd op het scherm. De naadloze uitvoering van dans en technologie zorgt voor een waar hoogstandje dat én artistiek én commercieel interessant is. Dit zie je niet vaak. De dansers nemen je mee in hun sprookjesverhaal waarin het soms lijkt alsof ze echt vliegen. 

De dood viert in Lost on Route 44 

Marina Mascarell maakte op uitnodiging van het Festival Nederlandse Dansdagen Lost on Route 44, in samenwerking met de dansvakopleidingen van het AHK, Codarts, Fontys en Artez. Gebaseerd op Viscati’s filmklassieker Death in Venice, focust de choreografie op het bewegen als groep waar bijna altijd één individu daarbuiten staat. Tot drie keer toe staat er een man met een uitgestrekte arm met zijn hand als denkbeeldig pistool, gericht op de rest. Wanneer de dansers op een rij staan schiet hij ze met één schot allemaal neer. De bewegingstaal focust op het isoleren van lichaamsdelen en laat deze schudden. Een andere beweging die veel terugkeert is het hol trekken van de rug waarbij de armen omhoog zwiepen. Wat onder de dansers steeds een geregisseerde chaos oplevert. Het originele verhaal eindigt met dat iedereen in Venetië sterft aan de cholera plaag. Daarom storten aan het einde de dansers één voor één in en nemen een foetushouding aan. Het optreden is niet erg meeslepend, doch visueel wel interessant. 

Conny Janssen Danst over wat 'thuis' betekent

De voorstelling Home van Conny Janssen Danst toont een imposant toneelbeeld. Een vrouw deelt een klein bed met een boom tussen metershoge grauw betonnen muren. En in de muur zitten de muzikanten, Michel Banabila en Maarten Vos, die de voorstelling op ontroerende wijze live begeleiden. Het begrip thuis kan nogal ongrijpbaar zijn, bijvoorbeeld als je je thuis hebt achtergelaten, wat voor veel dansers het geval is. Dansers verdwijnen en verschijnen door middel van totaal verduisterde momenten. Ze wrijven zichzelf vaak op panische wijze over hun hoofd en doen werpende armbewegingen alsof ze iets van zich afschudden. Er wordt geknuffeld, terwijl de vrouw die op het bed zat met de muur lijkt te communiceren. Deze ongrijpbaarheid wordt geïllustreerd door een mannelijke danser die met de rug naar het publiek met uitgestrekte armen iets wil vastpakken in de lucht maar daar niet succesvol in is. De groepsscène op het einde is in het bijzonder noemenswaardig, waarbij -door middel van de steeds meer opzwepende muziek- een danser de groep leidt in versnellende en krachtige martial arts oefeningen. 

Een avond vol dans

Choreograaf Roni Haver lijkt verslingerd te zijn geweest aan Tetris, waaruit de voorstelling Tetris Mon Amour van Club Guy & Roni is voortgekomen. De meest opvallende elementen in het fragment van deze voorstelling zijn de groene laserachtige lichtstralen en de fenomenale zwart-witte kostuums van Evgeniia Shalimova. Verder toonde het Scapino Ballet toonde een preview van hun nieuwe voorstelling Scala die in december in première gaat. En werd een fragment uit Jiří Kyliáns Bella Figura gedanst. Deze was recentelijk te zien in het Zuiderstrandtheater in Den Haag. 

Ook werden tijdens het Gala verschillende dansprijzen uitgereikt, waaronder de Zwanen. De winnaars lees je bij ons dansnieuws.