Gezien: Première 24 maart 2018, Muziektheater Amsterdam. Speelt t/m 15 april 2018.

Het Nationale Ballet presenteert de 2e editie van Dutch Doubles, een vierluik met twee wereldpremières. Wat is de relatie tussen dans en muziek? Hoe werken choreograaf en muzikant samen? Over vrijheid, spontaniteit, vriendschappen en een manifest voor excelleren. Met live optredens van onder meer zangeres Wende Snijders.

Vrijheid van beweging

In Impermanence (wereldpremière) van choreograaf Ernst Meisner en de wereldberoemde componist / harpist Remy van Kesteren tonen tien dansers van Het Nationale Ballet een persoonlijke kant. Deze keuze is ontstaan vanuit de wens van deaze tien balletdansers en -danseressen naar meer vrijheid binnen het geheel.

De prachtige compositie van Van Kesteren bestaat uit circa tien kleurrijke delen en neigt soms naar filmmuziek. Meisner en Van Kesteren weten een geheel uit tien verschillen te creëren. De tien solo’s vloeien over in duetten of worden opgenomen in wisselende groepsformaties.

De opbouw van de choreografie loopt niet altijd synchroon met die van de compositie waardoor de symbiose tussen dans en muziek speels blijft. Opvallend mooi zijn de razendsnelle duetten waarin armen en benen elkaar kruisen in lange wisselende diagonalen. De dansers lijken meer zichzelf, zo danst een soliste introvert en een jonge danseres onvoorzien met veel pit.

Twee dansduetten met Marijn Rademaker

Two and Only (2017) van Wubkje Kuindersma toont het unieke van elke relatie. Het idee voor dit duet voor eerste solist Marijn Rademaker en élève Timothy van Poucke, met optreden van singer-song writer Michael Benjamin is spontaan ontstaan en blijkt een uitzonderlijk goede combinatie. De originele en ongedwongen danstaal van Kuindersma lijkt de beide dansers op het gespierde lijf te zijn geschreven. De mooie zangstem van autodidact Benjamin neigt naar het beste van Bob Dylan en Leonard Cohen, maar heeft een eigen klankkleur. Two and Only is weergaloos mooi.

In Déjá Vu (1995) van Hans van Manen, dansen eerste solisten Igone de Jongh en Marijn Rademakers het spanningsveld tussen verbondenheid en machtsstrijd binnen een relatie. Niets is zoals verwacht. Aan het begin bijvoorbeeld, zet de violiste doelbewust en aanhoudend de vioolpartij van de compositie Fraters van Arvo Pärt te hard aan. Dat kan irriteren of verbazen. Déjá Vu lijkt de verwachtingspatronen van de toeschouwer te willen doorbreken. Dat vind ik geestig.

Wende Snijders springt er tussen de topdansers uit

Last Resistence (wereldpremière) van choreografe Annabelle Lopez Ochao en zangeres / actrice Wende Snijders is gebaseerd op zes songs van Wende’s gelijknamige album uit 2013. Hartsvriendinnen Lopez Ochoa en Wende presenteren het ballet Last Resistence als een manifest tegen angst en voor excelleren.

De inventieve danstaal van de internationaal bekende Lopez Ochoa oogt natuurlijk en door de grootte van deze groep dansers sorteert het kleinste gebaar het grootste effect. Het is de vraag of Ochoa Lopez hier haar plek als choreografe voldoende heeft opgeëist want gaandeweg trekt podiumbeest Wende alle aandacht naar zich toe en worden de topdansers onbedoeld een aanvulling op haar optreden.

Gelukkig houdt dirigent Matthew Rowe behendig en vakkundig de uitbarsting aan energie goed onder controle en zorgt ervoor dat zowel het Balletorkest in de orkestbak, als Wende en haar band op het podium plus de grote groep dansers, uitstekend op elkaar afgestemd blijven. Maar het is Wende die met alle gemak van de wereld de show steelt.

Ga voor meer informatie en de speellijst naar de website van Opera & Ballet.