Gezien op: 31 oktober 2019 in Theater Rotterdam. Speellijst.

De twaalf dansers van Scapino, allen gekleed in grijze pakken, laten op bijzondere wijze zien hoe de toekomst er uit zou kunnen zien. Een dans op het getik van een typmachine schetst een wereld waar kantoorlui de baas zijn en kunst niet meer lijkt te bestaan. Waarin we allemaal radartjes in een grote machine zijn. Waarin we ons verbergen in ons kostuum.

In de nieuwe voorstelling Cathedral van Scapino Ballet Rotterdam schetst choreograaf en regisseur Marcos Morau een toekomstbeeld. Het zet je aan het denken: wat zou er gebeuren als technologie overneemt en we onszelf verliezen? Morau geeft antwoord op die vraag. Dat deed hij ook al eerder dit jaar: in de voorstelling Pasionaria houdt Morau zich ook bezig met de toekomst. Eerder maakte Morau al de voorstelling Pablo voor Scapino Ballet Rotterdam. In de voorstelling Cathedral wordt gedanst op de muziek van Arvo Pärt. De muziek wordt gespeeld door een live orkest: Sinfonia Rotterdam.

Als menselijkheid vervaagt

Een hoge meteoor midden op toneel. Eén danser onderzoekt de meteoor, klimt erin en een nieuw mens komt eruit, letterlijk en figuurlijk. Even later komen er twee astronauten uit de meteoor. Na hun opkomst ontstaat er een grijze, grauwe wereld dat wel eens een toekomstbeeld zou kunnen zijn. De astronauten nemen het publiek mee, de nieuwe wereld in.

Na de dans op het getik van de typemachine, maken even later twee dansers hun entree met elk twee bovenlichamen: één menselijk bovenlichaam en één bovenlichaam van een pop. Dat is erg knap gedaan: op het eerste gezicht lijken de poppen aan de dansers vast te zitten. Op speelse wijze laten de dansers zien hoe de pop onderdeel van ons wordt en hoe een romance tussen de twee poppen ontstaat. Tot ze worden onderbroken door twee reuzen zonder hoofd. Het lijken net twee grote, wandelende maatpakken zonder lichaam, mens of ziel erin. Pas als twee dansers hun kleding uittrekken, lijken de maskers af te gaan en keert de menselijkheid terug.

Wat is menselijkheid?

Alle dansen zijn tot in detail uitgedacht en passen bij de voorstelling. De energie blijft wat eentonig. Het zijn de kostuums die opbouwen naar een hoogtepunt, de twee zielloze reuzen. De show zit goed in elkaar. Vooral de strakke groepsdansen maken indruk. Het verhaal is duidelijk en zet me aan tot denken. Wat is menselijkheid en hoe zien we onze toekomst? Hopelijk ziet die er niet zo grijs uit, als Cathedral schetst.