Gezien op 5 oktober tijdens de Nederlandse Dansdagen
The White Crow is digitaal beschikbaar om te zien.

Film door Ralph Fiennes

The White Crow is een dansfilm over het leven van Rudolf Nureyev. Nureyev staat bekend als een van de beroemdste mannelijke dansers in de twintigste eeuw. Ondanks het grote danstalent van Nureyev, dat gespeeld wordt door danser Oleg Ivenko, ligt de focus in The White Crow op een dramatische gebeurtenis uit het leven van Nureyev. De gebeurtenis wordt mooi weergegeven en prikkelt je nieuwsgierigheid naar Nureyev.

Rudolf Nureyev

Het verhaal is gebaseerd op het leven van Rudolf Nureyev (gespeeld door Oleg Ivenko), die echt bestaan heeft. In de film zit Nureyev vast aan de strenge regels van de Sovjet Unie. Toch mag de danser met een gezelschap mee naar Parijs om te dansen. Hij krijgt strikte orders om niet te praten met locals, maar Nureyev negeert die en wordt bevriend met verschillende dansers en locals. De Koude Oorlog is aan de gang en ondanks dat de danser niets te maken wilt hebben met de politiek, raakt hij verwikkeld in een politiek probleem. Van de overheid moet hij terug naar Rusland, maar Nureyev blijft liever bij zijn vrienden in Frankrijk om te dansen.

Nureyev wordt vaak genoemd als de beste danser van de twintigste eeuw. Komt dat door zijn vlucht naar Frankrijk of door zijn weergaloze talent? De film doelt duidelijk op het eerste: alle scènes in Parijs bouwen op naar de finale waarin Nureyev moet kiezen tussen terugkeer naar zijn thuisland of asiel in Frankrijk.

We zien in de repetities vaker dat Nureyev opmerkingen krijgt dat hij het fout doet, dan dat hij geprezen wordt om zijn dans. Pas bij de voorstellingen in Parijs ontvangt hij de eerste complimenten over zijn danstalent. Danser en choreograaf Johan Kobborg maakte de choreografieën voor de film en zorgde ervoor dat alle dansen goed in beeld kwamen. In de eerste instantie wilde regisseur Fiennes andere hoeken gebruiken, maar Kobborg hield dat tegen omdat de dans dan niet over zou komen .

Kil acteerwerk

Het is moeilijk om sympathie te krijgen voor de hoofdrolspeler. Nureyev komt kil, brutaal en arrogant over. Vooral als hij de directeur van zijn dansschool woedend de les uitzet, omdat die aan het mompelen was. Die kille houding wordt in de film verklaard door de jeugd van de danser. In zwart-wit scènes ziet de kijker hoe de jonge Nureyev zijn vader voor het eerst ontmoet en een paar scènes later door zijn vader achtergelaten wordt in een bos.

Het is de eerste filmrol die Ivenko speelt. De acteur is in het dagelijks leven professioneel danser. In een interview met BBC zegt Ivenko: “Ik denk dat hij zijn gevoelens verborg en er altijd voor zorgde dat hij als een sterk mens overkwam. Hij kwam arrogant over, maar diep vanbinnen was hij net een achtergelaten baby.”

Herkenbaar voor dansers

Ondanks de kille scènes, zitten er wel herkenbare fragmenten in de film voor dansers. De voeten vol wonden na een zware repetitiedag, de frustratie als je niet op mag om te dansen en de onzekerheid als docenten tijdens de repetitie tegen elkaar mompelen.

De film komt koud en kaal over en wordt pas echt interessant als het dansgezelschap in Parijs arriveert. In het warme, kleurrijke Parijs wordt het contrast met de grijze Sovjet Unie groter. The White Crow laat je niet direct zien waarom Nureyev zo’n geliefde danser was, maar prikkelt wel je nieuwsgierigheid naar Nureyev.