Dansen is heerlijk en ondanks wat gezonde zenuwen geldt dit ook voor een dansoptreden. Met klamme handjes sta je in de coulisse totdat het tijd is om het podium op te gaan. Zodra je begint met bewegen, vergeet je de zenuwen. Totdat… De 24-jarige Merel* vertelt over een ongemakkelijke ervaring tijdens een optreden.

“Ik maakte me geen zorgen dat ik een black-out zou krijgen”

“Al jaren volgde ik lessen showdance, waarbij ik stiekem altijd best trots was op het feit dat ik alle pasjes moeiteloos leek te onthouden. Iets wat ik niet vaak kon zeggen van de rest van het team. Het was altijd complete chaos vlak voor een optreden en dan werden er extra oefensessies ingelast: die was een paar weken ziek geweest en was alles vergeten, de volgende wist de opstelling niet meer en de laatste had dat ene moeilijke stukje nooit goed aangeleerd. Zucht. In ieder geval maakte ik me geen zorgen dat ik zelf een black-out zou krijgen op het podium.”

“Eindelijk was het zover en liepen we een donker podium op, wachtend totdat het licht aanging. We begonnen aan de dans waar we zo lang voor hadden geoefend. En het ging nog goed ook. Oké, we maakten niet helemaal goed gebruik van de grootte van het podium. De ruimte waar we normaal in oefenden was een stuk kleiner en dat maakte dat de opstellingen hier en daar rommelig waren. Ach ja, daar zouden we vast aan werken voor het volgende optreden. De opstelling veranderde weer en ik danste mijn weg naar de voorste rij. Daar ging het mis.”

Heb jij een passie voor dans? Lees dan Dans Magazine! Neem een abonnement. 

Of schrijf je in voor de nieuwsbrief voor het laatste dansnieuws, spannende reportages en de mooiste interviews.

“Nog nooit had ik zo gebaald om vooraan te staan”

“Ik gooide mijn armen boven mijn hoofd, maar blijkbaar iets te enthousiast. Voor ik er erg in had sloeg mijn hand tegen mijn bril, die door de ruimte vloog. Vlak voor de voeten van de danseres rechts van me. In mijn verwarring vergat ik de volgende pas. En niet zomaar een pas: een grote draai naar rechts. Waardoor de persoon links van me nog net niet tegen me aan botste én de andere danseres mijn bril wegschopte. Per ongeluk natuurlijk. Ik wist de draad weer op te pakken en maakte de dans af, terwijl de gezichten van mijn teamgenoten veranderde in vlekken nu ik geen bril meer ophad. Nog nooit had ik zo gebaald om vooraan te staan.”

“Of het minder erg was geweest, durf ik niet te zeggen”

“Mijn hele team had gezien dat ik de mist in was gegaan, maar niemand had opgemerkt dat het door mijn bril kwam. Of het minder erg was geweest als ze het tweede gedeelte wel hadden gespot durf ik niet met zekerheid te zeggen. Mijn bril vond ik weer, maar een van de glazen lag eruit. Ik had geen reserve bril, dus dit verdoemde mij tot twee weken fronzen totdat ik een nieuwe had. En elke keer vertellen “Nee, ik heb geen lenzen, ik heb mijn bril van m’n hoofd geslagen.” Later kocht ik klemmetjes die ik op de pootjes kon doen (waardoor ze achter je oor blijven zitten), zodat dit niet nog eens zou gebeuren.”

Heb jij ook een grappig of gênant verhaal dat je met ons wil delen? Mail dan naar info@dansmagazine.nl.