In de jaren ’20 en ’30 was het meer dan normaal om jezelf compleet uit te putten voor geld tijdens een dansmarathon. De dansmarathons, ook wel ‘walkathons’ genoemd, duurden uren, dagen of maanden. De Great Depression sloeg toe, maar de marathons werden alleen maar populairder. Maar waarom? 

Ontstaan van de dansmarathons

1920 was een welvarend jaar met een stabiele economie en goede banen. Er heerste naoorlogs optimisme en theatervoorstellingen waren erg geliefd. Ook was dansen in een danszaal met bigbandmuziek een favoriete activiteit. Dit was het jaar waarin de dansmarathons hun intrede maakten. 

In deze periode was de bevolking geobsedeerd met wereldrecords. Uithoudingsspellen maakten deel uit van populaire entertainment spellen. Zo danste in 1923 een New Yorkse dansdocent, Alma Cummings, non-stop voor 27 uur met zes verschillende mannen. Binnen drie weken was dat record minstens negen keer verbroken. 

Toen de crisis in 1929 uitbrak, kwam 25% van de Amerikanen zonder werk te zitten. Toch werden de dansmarathons steeds populairder. De geldprijs die er te winnen viel ($500 tot $1000), was vaak groter dan het jaarlijkse inkomen van een boer. Zij deden mee om hun boerderij te redden. De marathons vonden plaats in gymzalen onder leiding van live bands.

De omstandigheden waarin de deelnemers zich bevonden tijdens de dansmarathons waren heftig, maar voor sommige was het beter dan honger, verveling en dakloos zijn.

Door de promotors van het evenement werden er soms professionele dansers tussen de dansers gezet om de lat hoog te leggen. Bovendien werden er soms acteurs ingehuurd (die meededen als danspaar) om ruzie te maken op de dansvloer ter afleiding, maar ook als entertainment voor het publiek.

Ook gingen de promotors steeds op zoek naar een stad of dorp waar de dansmarathons nog niet waren gehouden, zodat zij er veel geld aan konden verdienen. Iedere dag en nacht kwam er publiek kijken en werd er geld ingezet op wie er het langst zou blijven staan. 

De langste dansmarathon duurde bijna zes maanden. 

In 1928 werden de dansmarathons in Seattle verboden, omdat een vrouw zelfmoord had proberen te plegen na 19 dagen te hebben gedanst en vijfde te zijn geworden. In Bellingham en Tacoma werd dit in 1931 gedaan en in 1937 mochten de dansmarathons in de hele staat Washington niet meer plaatsvinden. 

In deze video zie je hoe dansers zich overeind proberen te houden, ze zich schreven tijdens het dansen en de rest van de omstandigheden: 

Regels

1. Je moest te alle tijden in beweging blijven met je partner. 
2. Tijdens elk uur had de deelnemer 15 minuten pauze waarbij hun voeten konden worden gemasseerd, er medische hulp verleend werd, de deelnemers konden slapen of andere dingen konden doen. Met een toeter werd de tijd aangegeven. De mannen en vrouwen werden tijdens deze pauze van elkaar gescheiden. 
3. Dagelijkse activiteiten zoals eten, scheren, lezen konden worden gedaan onder het dansen. Vaak was het zo dat de ene partner in slaap viel tijdens het dansen en om hoog en in beweging werd gehouden door de ander. Als de knieën van de partner de grond zouden raken, zou dat diskwalificatie betekenen.