Roos Kuijpers (16), beter bekend als Warda, is tweevoudig wereldkampioen en wint vele prijzen met haar oriëntaalse dans. Ze maakt al haar choreografieën zelf en wordt gecoacht door haar moeder, Dimphij. Een aantal jaren geleden interviewde Dans Magazine haar. Hoe gaat het nu met deze harde werker en haar ambities?

Je hebt al veel prijzen op je naam staan. Waar ben je het meest trots op?

“Dat ik het WK in 2017-2018 heb gewonnen! Ik danste daar een solo. Ik vind het vooral knap van mezelf dat ik het helemaal zelf heb gedaan. Ik bedenk mijn eigen dansen en voerde ze uit tijdens het WK. Dat is best spannend: in normale wedstrijden letten ze voornamelijk op het gevoel dat je in een dans legt, maar bij het WK letten ze ook op je techniek en details. Gelukkig kreeg ik wel nog hulp van mijn moeder.”

Je wordt dus gecoacht door je moeder. Gaat dat wel altijd goed?

“Ja hoor! We hebben samen best veel meegemaakt, dus onze band is erg sterk. Ik denk niet dat ik het met iemand anders zou kunnen doen. Ik verzin mijn eigen dansen, maar als ik vastloop rijkt mijn moeder me ideeën aan. Dan zegt ze bijvoorbeeld: probeer de dans eens met een voorwerp.”

Je bedenkt je eigen dansen. Hoe zou je jouw stijl omschrijven?

“Ik probeer allerlei stijlen met elkaar te combineren. Vroeger deed ik meer experimentele fusions, dat zijn combinaties van verschillende dansstijlen. Nu richt ik me meer op oriëntaalse streetdance, waar de focus op het feestelement ligt. Ik ben nu wat ouder en tegelijkertijd beter geworden in mijn technieken. Verder leg ik heel veel emotie in mijn dans. Voor elk gevoel en iedere emotie heb ik een andere dans.”

Is er nog meer veranderd sinds ons laatste interview?

“Ik heb meer prijzen gewonnen. Nu ben ik tweevoudig wereldkampioen! Soms word ik door dansleraren een “rising star” genoemd. Veel erkenning dus. Maar ik wil vooral alles zelf blijven doen en onafhankelijk blijven.”

Je bent nu ook aangenomen op het Johan Cruijff College in Roosendaal.

“Dat klopt! Ik studeer nu Sport & Business. Ik mag een versneld traject doen: in plaats van drie jaar ben ik binnen twee jaar al klaar. Op school krijg ik voldoende begeleiding en ruimte om mijn sport te beoefenen. Ik vind het fijn dat ik me kan focussen op mijn (dans)carrière.”

Over je carrière gesproken: je hebt nu de papieren om zelf dansles te geven. Hoe heb je dat bereikt?

“Ik heb 3,5 jaar een opleiding in Limburg gevolgd. Mijn moeder heeft al eerder die opleiding gedaan. Toen ben ik vaak meegegaan en heb veel opgepikt. Nu heb ik zelf, op heel jonge leeftijd, de papieren op zak om les te geven. Ik geef af en toe al les. Workshops geven vind ik wel nog een beetje eng. Lesgeven aan vreemde gezichten vind ik minder eng en juist heel leuk. Vooral omdat je bij wedstrijden vaak een nummertje bent. In de les wil ik dat iedereen zichzelf kan zijn. Je moet jezelf ontwikkelen als danser en persoon.”

In ons vorige interview vertelde je: “Later hoop ik heel beroemd te worden met mijn dansen en ik zou graag veel optredens doen en wedstrijden willen dansen. Ook wil ik later graag workshops geven om mijn kennis en inspiratie door te geven en mijn liefde voor het dansen te verspreiden.” Een deel van je dromen heb je al bereikt, wat is nu je toekomstwens?

“Als ik eenmaal achttien ben, ga ik groots uitpakken. Ik wil nog steeds mijn liefde voor het dansen verspreiden. Als ik oud genoeg ben, ga ik workshops geven en meer organiseren. Ik wil graag veel reizen als danseres. Ik kom nu langzaam op het punt dat ik gevraagd word voor optredens. Ik hoop dat dat dan vaker gebeurt. Ook wil ik graag over de hele wereld dansstudio’s openen en lesgeven op hoog niveau. In ieder geval niet in Nederland, want hier voel ik me niet gesteund. Hier heersen nog erg veel vooroordelen over oriëntaalse dans. Maar een school in Egypte of Dubai lijkt me leuk.”