End of Season: Leve Lucinda - Introdans
Gezien: 29 juni, Stadsschouwburg Utrecht

Introdans sluit het seizoen af met End of Season: Leve Lucinda. De negentig minuten durende dansvoorstelling is puur en betoverend. Choreografe Lucinda Childs (New York, 1940) staat bekend om haar minimalistische dans. Haar minieme bewegingsrepertoire zorgt voor kalmte.

Uit de coulissen schrijden Marc Beaugendre van links en Verine Bouwman van rechts langzaam naar elkaar toe. Op de achtergrond hypnotiseert het nummer Canto Ostinato van componist Simeon ten Holt. De twee dansers stappen viermaal, hupsen met een draai en vervolgen hun weg. Ditmaal met vier stappen richting het publiek. Terwijl Beagendre en Bouwman doorgaan, stappen Jorge Perez Martinez en Kim van der Put van beide zijden uit de podiumgordijnen. Zij bereizen dezelfde weg als het voorgaande koppel. Omdat Martinez en Van der Put later beginnen, kruizen de dansers elkaar in strakke formaties over rechte lijnen. Dit zoals bekend voor Childs' abstracte, bijna mathematische bewegingsstijl.

De choreografie oogt simpel en toch lukt een choreografieanalyse me niet. Ik laat het los en een kalmte overstijgt me. Herhalingen bouwen voort op herkenning. Hierdoor ontdek ik steeds meer. Childs weet me met onverwachte wendingen steeds te verrassen. Ze bedenkt een aantal bewegingsfrases rond een thema en zoekt daarbinnen naar zoveel mogelijk variatie. Het leverde haar de bijnaam 'Koningin van de minimal dance' op, ook al wees ze deze eer af.

Childs varieert binnen een thema

Bij Canto Ostinato stokt mijn adem vooral bij duetten. Zo glijdt een danseres over de rug van een danser. Daarna draait zij om haar as terwijl hij haar hand vasthoudt. Zo mooi, puur en romantisch. Deze dans is één van Childs parels uit haar omvangrijke œuvre.

Ook in Kilar werkt het canon-effect treffend. Op Piano Concerto van (film)componist Wojciech Kilar dalen vier stalen geraamtes van hoepeljurken van het plafond naar beneden. Deze kledingkeuze is nieuw voor Childs. De baljaponnen dalen net zo lang totdat de dames de baljurk 'dragen'. Als de mannen een lange zwarte rok om het geraamte draperen, zijn de dames getransformeerd in baldames vanaf de jaren 1840. Vanaf die tijd was het 'in' om kleding een steeds wijdere ('vrouwelijker') klokvorm te geven. Hoewel de balkledij uit 1840 versierd is met tierelantijnjes, zijn de jurken in Kilar egaal zwart. Ook hier heerst minimalisme.

Publiek is klaar voor gewandel

Iedere danser neemt een baldame bij de hand. Zij schrijdt mee. Omdat haar voeten onzichtbaar zijn onder de baljurk, zweven de dames over het podium. Het gedimde licht versterkt de mystiek. Zeker als de dames hurken. De stalen constructie van de rok blijft staan en de dames verdwijnen erin. Betoverend! Kilar is speciaal voor Introdans gecreëerd. Childs heeft haar eigen dansgezelschap en werkt daarbuiten als freelance choreograaf. In Nederland is Introdans het enige gezelschap dat haar werk mag uitvoeren.

In Childs choreografien wordt veel geschreden. Dat was in haar choreografiën uit de jaren zestig ook zo. Dit wordt in een film verteld, die tussendoor getoond wordt. Critici reageerden in eerste instantie niet heel positief op het gewandel. Ze snapten niet dat mensen dansles namen om te lopen. Nu is het publiek er wel klaar voor, zoals te horen is aan het applaus dat lang aanhoudt.