Een liefdesverhaal vertellen met de lichamen van prachtige dansers die technisch en emotioneel alles geven om elke traan en lach over te brengen op de zaal; dat is waar choreografe Isabelle Beernaert ook nu weer in uitblinkt. Zes jaar na de première van haar succesvolle Ne Me Quitte Pas brengt zij een remake van de dansvoorstelling naar de Nederlandse en Belgische theaters. Vol passie en pure gevoelens, zoals we haar kennen, maar nu met zes jaar meer (liefdes)ervaring. 

Op 24 november ging de vernieuwde uitvoering van Ne Me Quitte Pas in voorpremière in het Nieuwe Luxor Theater van Rotterdam. Met een nieuwe groep van veertien dansers, neemt Beernaert haar publiek opnieuw mee in haar autobiografische liefdesverhaal vol verlangen, verdriet en passie.

Liefdesverhaal Ne Me Quitte Pas

Ne Me Quitte Pas, vernoemd naar de chanson van Jacques Brel, gaat net als het gelijknamige lied over het verlangen van een vrouw naar de liefde. Maar ook de lafheid van een man om voor een vrouw te durven kiezen. Dit constante gekonkel tussen man en vrouw vertaalt Beernaert naar moderne dans. Aan de hand van een kort stukje film leren we een gelukkig, jong stel kennen. De twee dansers verlengen het stukje film op het podium met een prachtig duet, waarin hun liefde voor elkaar bevestigd wordt. Pure klassieke bewegingen met hoge benen, spannende lifts en emotievolle omhelzingen worden in elkaar verweven.

Hun verhaal gaat verder in vier hoofdstukken die op drie schermen wordt aangekondigd. Emoties van bedrog, verlangen en spijt zijn leidende thema’s. Op de klanken van onder andere Bach, Vivaldi, Adele, Edith Piaf en natuurlijk Jacques Brel wisselen duetten en groepsstukken elkaar af. Vaak zorgt de groep voor een sfeervolle omlijsting van de duetten. Ze geven extra kracht en emotie mee door gepolijste bewegingen en overgave aan de muziek. Ook het lichtgebruik speelt hierin een belangrijke rol. Een pluim voor de variatie hierin! 

Dynamische dans met een rauw randje 

De contrasten in dansdynamiek zijn groot. Van een intimiteit of angst tot explosieve woede en intens verdriet. Deze gevoelens uiten zich in kleine verkrampingen van pijn en grote krachtige sprongen van onmacht. De rode, zwarte en witte kostuums zie ik ook als tegenstellingen die steeds passen bij het stuk en de emotie. Waar de meeste danseressenklassiek geschoold lijken, is het verfrissend om te zien dat een aantal van de mannelijke dansers een hiphop/break achtergrond hebben. Rauw en puur met veel persoonlijkheid, wat feilloos in de intensiteit van de dansvoorstelling past.

Isabelle Beernaert creëert totaalverhaal

Ne Me Quitte Pas van Isabelle Beernaert is door de combinatie van pure dans, lyrische muziek, scherpe belichting en een duidelijk verhaal fijn om naar te kijken. Ik was bang voor een zware avond. Het zijn geen luchtige thema’s die ze voorbij laat komen. Maar verrassend genoeg heb ik rustig en aandachtig kunnen kijken. Misschien is dat wel wat Beernaert heeft willen bereiken met deze remake. Leegte, maakt plaats voor rust. In een interview vertelt ze: “Waar eerst leegte zat, zit nu een zekere rust. Destijds was ik een gewond vogeltje, nu heeft dat vogeltje leren vliegen.”

Nieuwsgierig? Zie hier de speellijst.