Lust for Life, 55+, is danstheater met tien oudere vrouwen. Artistiek leider Wies Bloemen ging met hen op zoek naar wat het betekent om vrouw te zijn en ouder te worden. Is het leven dan bijna voorbij? Een prachtige voorstelling die 22 december 2017 de première beleefde in Dansmakers Podium Amsterdam.

‘Illumina oculos meos’, verlicht mijn ogen, zingen de tien danseressen en actrices zodra het publiek de zaal is binnengekomen. Licht, dat komt nog een paar keer terug in de anderhalf uur durende dansvoorstelling in Dansmakers Podium Amsterdam. Bijvoorbeeld in de tekst van Dylan Thomas die oproept tot opstand, Rage against the dying of the light. Verzet tegen het ouder worden. Dat is het thema van de voorstelling Lust for Life. Schitterend verbeeld. Met overgave, met emotionerende kracht, met ontwapenende kwetsbaarheid en met humor ook.

De danseressen

De vrouwen zijn de vijftig gepasseerd. Dat gaat vanzelf. Als je jong bent, denk je altijd te kunnen dansen, maar eeuwige jeugd bestaat niet. Dit is het lichaam waar we het nu mee moeten doen, laten de vrouwen zien. En ook, dit is wat we in ons leven allemaal meegemaakt hebben. Verlies, verlaten en gekwetst worden. Maar tegelijk zijn we ook rijker geworden, rijk aan levenservaring en inzicht. Hun verhalen en hun geschiedenis zitten expliciet in de voorstelling. Dit is Trudie, dit is Farida, dit is Martine.

Dat is wat ik zie in de voorstelling. Tien persoonlijkheden die prachtig kunnen bewegen, maar waar dat blijkbaar soms ook niet zo heel goed meer gaat. Ze botsen tegen elkaar op, vallen, struikelen, bewegen buiten de maat. Hun sierlijke bewegingen sterven in schoonheid. Ze lopen in een kring achteruit, ze kruipen in een groep achteruit. Ze roepen daarmee op – zo zie ik het - dat met ouder worden, dingen achteruitgaan. Daar kun je je tegen verzetten, maar je verliest uiteindelijk altijd.   

Werken met Wies Bloemen

De tien vrouwen die meedoen aan de voorstelling zijn overgebleven nadat artistiek leider Wies Bloemen een oproep had gedaan waar meer dan tachtig reacties op waren gekomen. Vrouwen die ooit professioneel op de planken stonden en dat soms nog doen. Ze zijn danseres of actrice. Na audities ging Bloemen aan het werk met deze vrouwen. Vrouwen, aldus de flyer, ‘die het zat zijn te voldoen aan een hen opgelegd beeld van moeder, minnares of muze.’

Ze liet hen improviseren op basis van persoonlijke ervaringen. Denk aan moederschap, mantelzorg of financiële druk die een podiumcarrière brak, onzichtbaarheid omdat je ouder bent, beleving van seksualiteit of uitsluiting en afwijzing. Ze laten nu hun stem horen, letterlijk en bevrijdend. Aaargh.

Daarmee is het ook meer dan een dansvoorstelling. Danstheater is een betere omschrijving. De vrouwen dansen niet alleen, maar ze hollen, zingen, vertellen en acteren ook. Ze tonen hun eigen lichaam en vergelijken dat met andere lichamen. Benen en borsten. De schoonheid van het ouder worden, de kracht van de grijze haren, de energie van deze vrouwen. Ik vind het prachtig. Soms is het confronterend en emotionerend, maar vervolgens is er ook weer lichtheid en troost.  

55+ staat er als leeftijdsadvies, niet 12+. Niet letterlijk zo bedoeld, want je mag, je kunt, je moet misschien wel er ook heen als je jonger bent dan 55. Dat kan ook in januari nog. Kijk op www.dansmakers.nl, Lust for Life.