Gezien: 26 januari 2018, Cultuurnacht Breda

Nana van Moergestel en Neel Brans zijn artistiek eindverantwoordelijk voor de dansprojecten van Dansnest. Dans op locatie is een signatuur voor hun projecten met een heel eigen werkwijze van de omgeving verkennen, zich afvragen wat die nodig heeft en welke bewegingen de ruimte en mensen oproepen.

Het huidige project speelt zich af in de stad Breda, met diverse multiculturele, energieke en verbonden of juist schurende podia. Dansnest integreert in de stad door regelmatig dansend en bewegend deel te nemen in het alledaagse decor. De dansers worden op deze manier een onderdeel van de routine van de bewoners.

Dansfilm

Voorafgaand aan het optreden bekijk ik een dansfilm opgenomen in een wijk in Breda. De dansers verkennen de omgeving met hun bewegingen. Op een enkele verbaasde passant na, nemen de gefilmde bewoners op een natuurlijke manier deel aan de bewegingstocht. Je ziet bijvoorbeeld een naaiatelier waar de dansers over tafel lopen terwijl de vrouwen door gaan met kleding verstellen, kleine gangetjes die de dansers al dansend langs bewoners naar tuinen van rijtjeshuizen leiden en een brede hoofdweg waar iedereen samenkomt. Op het einde van de film lopen steeds meer bewoners mee in de rij die de dansers ondertussen gevormd hebben. De integratie van bewoners en passanten met de dansers is een terugkerend thema met bijzondere gevolgen. Aan de ene kant integreren de dansers volledig in de omgeving, maar aan de andere kant is dat bijna onmogelijk zonder een reactie of aanpassing van de mensen die ze hier tegenkomen. Het gevolg is dat de bewoners uit hun dagelijkse routine lijken te stappen en op dat moment deelnemen aan de getoonde expressie met de mogelijkheden waarover ze op dat moment beschikken.  

Skatepark

Na de film ga ik voor het vervolg de koude loods van het skatepark binnen. Zeven dansers staan op de rand van een verhoging. De skatebaan is bedoeld als metafoor voor de stad met zijn obstakels, hindernissen en open vlaktes vol mogelijkheden. Van links naar rechts, van voor naar achter,  hoog en laag, individueel of samen, verkennen de dansers heel de oppervlakte van de loods. Wanneer ze zich van een hoogte laten afglijden, zegt een skatejongen naast me: “wicked!”. De bewegingen zijn simpel en puur, zonder opsmuk van dwingende danstechnieken waardoor de voorstelling heel toegankelijk is voor een breed publiek. En dat is volgens de dansmakers en een danser die ik gesproken heb ook juist de bedoeling. Het resultaat van deze bedoeling wordt duidelijk aan het einde van het fysieke optreden. De dansers hebben een rij gevormd en lopen richting het publiek om mensen op te halen en in de bewegende rij plaats te laten nemen. Deze wordt onder leiding van de dansers door de ruimte geleid.  Zenuwachtig geschuifel onder de bezoekers als dit zich een paar keer herhaalt, maar iedereen neemt toch uiteindelijk breed lachend en met rode koontjes deel aan deze dansmars van symbolische eenheid, de één heel soepel, de ander meer stram.