In Nieuw-Zeeland heeft artistiek leidster Patricia Baker van The Royal New Zealand Ballet besloten om in 2020 alleen maar werken te tonen die gemaakt zijn door vrouwelijke choreografen. In een interview met Pointe Magazine zegt Baker dat het belangrijk is om zich te richten op de kunstvorm en kansen te creëren voor vrouwen. “Vrouwelijke choreografen doen al geweldig werk. Het is belangrijk dat artistiek leiders talent het platform en de kansen geven, ongeacht geslacht.”

De keus van Baker komt voort uit een probleem dat al langer speelt in de balletwereld: over het algemeen zijn er meer mannen in hogere functies, zoals choreografen, dan vrouwen.

Ongelijke kansen

Baker is niet de eerste die zich druk maakt om het probleem. In 2013 sprak The Guardian met choreografe Janis Claxton: “Het is een nachtmerrie om te zien dat mannen kansen krijgen waar ze niet eens klaar voor zijn, terwijl wij alleen maar kansen krijgen bij kleine gezelschappen, terwijl we er wél klaar voor zijn.”

Ook Michael Cooper, kunstredacteur van New York Times, schrijft dat er een explosie van nieuw werk is, maar dat er bij de grote gezelschappen alleen dat van mannen getoond wordt.

Ook in Nederland

Dat is ook in Nederland te zien. Zo zijn er bij Introdans 21 choreografen in dienst, waarvan er maar drie vrouw zijn. Ook bij het Scapino Ballet Rotterdam is er maar één vrouwelijke choreografe in dienst, terwijl er negen choreografen werken. Verder heeft Conny Janssen Danst drie mannelijke docenten in dienst. Ook is er in het vijfkoppige artistieke team van Het Nationale Ballet maar één vrouw, dat is Rachel Beaujean in de functie van artistiek adjunct directrice.

De oorzaak

Hoe kan dit? Volgens The Huffington Post begint het al bij de opleiding. Redactrice Rachel Moss van The Huffington Post schrijft: “Omdat er zo weinig mannelijke dansers zijn, worden zij vaak aangemoedigd om zich te presenteren als individu, terwijl de jonge vrouwelijke dansers getraind worden als unit.” Danser Matthew Gattozzi zegt in een video dat, omdat er zo weinig mannelijke dansers zijn, de mannen vaak als koningen behandeld worden, terwijl de vrouwen vaak maar een nummertje zijn.

Oplossingen

Een logische oplossing is het aannemen van meer vrouwelijke choreografen. Al kan dat weer leiden tot protest, want gezelschappen moeten iemand aannemen om zijn/haar werk, niet omdat ze een vrouw is. Dat maakt het een lastige kwestie, maar initiatieven zoals die van het Royal New Zealand Ballet zijn een begin. The Financial Times zegt ook dat er genoeg werk is, maar dat theater- en festivalprogrammeurs de werken van de vrouwelijke choreografen meer moeten inhuren. Ook Gattozzi zegt dat de leiders in de danswereld meer aandacht moeten besteden aan dit probleem.