Hij is 25 jaar artistiek leider van het Scapino Ballet, en nog veel langer choreograaf. Het Rotterdamse dansgezelschap viert Ed Wubbe’s jubileum met de double bill Holland en Le Chat Noir.

Waarom juist deze stukken?

‘We wilden niet te ver teruggaan, maar stukken laten zien die nog steeds courant zijn en die de laatste jaren belangrijk zijn geweest. Ook voor mij persoonlijk. Waarin ik een nieuwe weg ben ingeslagen en mezelf als choreograaf meer gevonden heb. Holland en Le Chat Noir zijn veel theatraler dan mijn vroegere werk en ook meer thematisch, waar ik veel van houd. In Pearl en zeker in
ons jubileumstuk TING!, waarin veel circus zat, heb ik dat later verder uitgewerkt.’

Twee verschillende kanten in beide stukken

Beide stukken hebben twee kanten. Holland dat van de vrije koopman en wereldreiziger aan de ene kant en dat van de calvinist en strenge dominee aan de andere. En Le Chat Noir dat van het bruisende, flamboyante theaterleven en dat van de eenzaamheid en vergane glorie…

‘Juist! Het laatste stuk speelt zich af in het fin de siècle. Het is een bruisende tijd, maar als aankondiging van de Eerste Wereldoorlog hoor je in de verte al de marcherende soldaten. Ik houd ervan om die twee kanten op te zoeken. Met contrasten werken is theatraal interessant, het geeft de voorstelling een tweede laag. In alles wat we doen zit een tweede laag, alles heeft een tegenpool.’

Premiere van Holland 

Voor de première van Holland in 2009 vertelde je in Dans Magazine dat het snel opkomende populisme je misselijk maakt. Dat we in zo’n beschermd land leven dat mensen gemakkelijk in de valkuil trappen van vermeende angsten. En dat er volgens jou veel minder aan de hand is dan wordt gedacht. Denk je er nu nog zo over?

‘In de basis wel. Natuurlijk zijn er problemen, is er het vluchtelingenprobleem, maar ook dat is nog te overzien. We leven toch in een van de beste landen ter wereld, met een fantastische gezondheidszorg en onderwijssysteem. Honderd procent veiligheid, honderd procent zekerheid heb je nooit in het leven. Dingen worden heel groot gemaakt. Er wordt een sfeer gecreëerd alsof het land aan de rand van de afgrond staat. In die zin is het stuk Holland actueler dan ooit. In de loop der tijd krijgen bepaalde zaken wel een andere lading. Kijk maar naar de Zwarte Piet-discussie. In Holland dragen de dansers tulbanden. Vroeger liet een geslaagd, kosmopolitisch man zich wel afbeelden met tulband. Als je nu iemand met een tulband ziet, denk je daar iets heel anders bij. Leuk overigens om te weten is dat ‘tulband’ een Turks woord is voor tulp.’

Wat zijn jouw twee kanten?

‘Haha, ik ben heel vriendelijk en meegaand, maar kan ook streng en hard zijn als het nodig is. Ik ben erg gelukkig en tevreden, maar er zijn ook allerlei dingen die ik nog wil waarmaken. Ik ontdek in mijzelf ook donkere kanten en tegenstrijdigheden. Dat hebben we denk ik allemaal en moeten we maar accepteren. Maar ik gebruik het ook weer als inspiratiebron.’

Wat wil je nog waarmaken?

‘Ik ben net 60 geworden, maar heb het gevoel dat ik als choreograaf nog steeds beter wordt. Ik zoek voortdurend de grenzen op, probeer ze op te rekken, over de rand te kijken. De laatste tijd heb ik ook veel met circus en andere kunstvormen gewerkt. Maar dans blijft toch mijn grote liefde, je kunt er dingen zo mooi in uitdrukken…’