Op 25 januari gaat Moving Futures weer van start. Het rondreizende dansfestival presenteert tot eind maart een nieuwe generatie dansmakers. Sophie Mayeux, Evangelos Biskas, Fernando Belfiore, Jija Sohn, Igor Vrebac en nog vele anderen. Jonge mensen die zich niet laten tegenhouden door regels en gewoonten, maar op zoek gaan naar nieuwe, hedendaagse vormen van dans.

Door Joost Groeneboer

Omdat het festival een initiatief is van vijf verschillende productiehuizen – Dansmakers Amsterdam, Dansateliers, DansBrabant, De Nieuwe Oost en Random Collision – zijn de choreografen die zij ondersteunen net zo divers. Voorstellingen waarin het experiment wordt aangegaan met urban, theater, video en beeldende kunst. En zelfs sociaal maatschappelijke interventies krijgen de komende weken een podium in de grotere theaters. Iets wat alleen mogelijk is tijdens Moving Futures.

Kyabajō

Een veelbelovende  dansmaker is Jija Sohn. Het is 21:30 uur in Japan als ik haar spreek, maar dat vindt ze niet erg. Ze is op vakantie. Ieder jaar gaat ze een maandje terug, naar haar familie en oude vrienden. Vroeger was dit veel vaker, vertelt ze met sterk Japans accent. Maar de contacten worden minder en ook de klusjes verdwijnen van de radar.

Japan is momenteel erg populair in Europa. De fascinerende cultuur prikkelt de fantasie. Wie kent niet de bizarre anime tekenfilms en verkleedde lolita’s. Of de tamagotchi’s uit de jaren ’90. En anders wel de geisha’s van drie eeuwen geleden. Net zoals Jija’s eerdere werken, Tamago (Ei, 2015) en Geisha’s Miracle (2016), gaat haar nieuwe voorstelling Kyabajō over een typisch Japans fenomeen. ‘Kyabajō’s zijn een soort gastvrouwen. Maar niet zoals die van een vliegtuigmaatschappij. Ze hebben een mooi gezichtje en kunnen goed praten. De jonge meisjes werken in een bar om mannen te vermaken en de stress van de dag te doen laten verdwijnen. Ze flirten of hebben misschien een seksueel getint gesprek. Een soort voorspel. Maar daar stopt het dan ook mee.’

Achter de kyabajō’s gaat een grote industrie schuil. En ondanks hun populariteit blijft het een controversieel beroep. ‘Het is niet iets wat je aan je vader vertelt’, zegt Jija, die er vier jaar lang zelf eentje was. ‘De mensen zien er gelikt uit en alles is shiny. Maar van binnen is het leeg, betekenisloos. Mensen hebben veel lagen. Dat realiseren mensen zich niet altijd. Om dit werk te kunnen doen, probeerde ik mezelf te verdoven, alles te negeren wat ik voelde.’

Terug in Japan, afgelopen jaar, besloot ze toch nog een klein klusje als kyabajō te doen. ‘Ik had geld nodig. Maar door de Europese kijk die ik de afgelopen jaren heb ontwikkeld vond ik het ineens zo absurd. Ik zag die meisjes in hun kleedkamer vrolijk praten en roken met de kappers om zich heen… Daarom wilde ik me er via deze voorstelling in verdiepen. Ik ben een ‘vuur’ persoon’, zegt Jija nadenkend. ‘Ik wil altijd negatieve dingen transformeren in iets extreems… iets verrassends…vol energie. Of iets geks. Maar positief.’

Het hele artikel lezen maar nog geen abonnee? Neem dan voor maandag 29 januari 16:00 uur een abonnement en ontvang dit nummer thuis!