Stel je voor… Een enorm groot dekbed. Adem uit en ik laat me achterover vallen, mijn kussen vangt me op. Het licht gaat uit en mijn ogen vallen dicht. Beer slaapt links van me, Apie aan de andere kant en Nijn boven mijn hoofd. Houden jullie alles goed in de gaten? Truste… Ik ben er klaar voor!

Waar ga je naar toe als je droomt? En wat kun je doen als het donker je bang maakt. En wat als ik niet meer wakker word? Blijf ik dan voor altijd in mijn droom? De wereld tussen werkelijkheid en fantasie. Over slapen, dromen, angst voor het donker en een gevoel te verdwijnen.
Project Sally presenteert met Dekbed (4+) een autonome wereld. De dans is dynamisch, virtuoos en soms acrobatisch. Hoewel het thema
groots en universeel is, is Dekbed een kleine poëtische vertelling over wat er gebeurt als je je ogen sluit. Een groot verhaal voor kleine
mensen. Inspiratie voor de voorstelling kreeg artistiek leider en choreograaf Stefan Ernst van een oude kinderfoto, waarop hij in bed ligt met
zijn ogen nét boven het dekbed en allerlei knuffels om hem heen. ‘Als kind was ik bang voor het donker. Daarom bouwde ik als ritueel iedere avond voor het slapen een kring van knuffels rondom mijn hoofd. Daardoor voelde ik me veilig en niet alleen.’ Onlangs zijn de repetities begonnen en werkt Project Sally met dansers Patrizio Bucci (Italië, 1990) en Luis Pedraza Cedrón (Spanje,1989) aan Dekbed. Dans Magazine vroeg de twee dansers naar hun slaaprituelen, angsten en fantasieën:

Dekbed is een voorstelling over slapen en dromen. Wat deden jullie
als je als kind niet kon slapen?

Patrizio: Ik heb een tweelingbroer. Als ik in het midden van de nacht wakker werd, schudde ik hem ook wakker. Dan gingen we samen
videogames doen. Luis: Ik had niet zo veel problemen met slapen, maar soms was ik ’s nachts bang. Daarom had ik een nachtlampje in mijn kamer. Soms ging ik naar mijn ouders, maar die stuurden me altijd terug naar bed. Patrizio: Ik was ook best een goede slaper, en dat ben ik nog steeds. Luis: Als ik echt niet kon slapen, dan sloop ik stiekem naar de woonkamer om tekenfilms te kijken op TV.

Hadden jullie een fantasiewereld om aan de werkelijkheid te
ontsnappen?

Luis: Als kind speelde ik veel met Playmobil. Ik hield ervan om daarmee nieuwe werelden te creëren. Soms kwam mijn neefje, die naast ons woonde, langs en dan speelden we uren met Playmobil.Patrizio: Doordat we tweelingen waren, was ik nooit alleen. Er was altijd iemand om mee te spelen. Dus er was nauwelijks ruimte om de werkelijkheid te ontvluchten. Wel speelden we graag videogames als Age of Empire en lieten ons meevoeren in de wonderlijke wereld daarvan. Luis: Tegenwoordig zet ik graag wat muziek op of schilder ik. Schilderen helpt om te relaxen en de dagelijkse zorgen te vergeten. Patrizio: Ik maak veel videoclips. Ik creëer graag mijn eigen wereld en houd ervan de realiteit door middel van video met een andere bril te bekijken.

Wat is je grootste droom als danser?

Patrizio: Dat ik nog heel lang mag dansen en blijven leren. Nieuwe dingen ervaren is heel belangrijk voor me. Ik houd ervan wezenlijk bij te dragen aan een project. Als ik met een choreograaf werk, wil ik hem graag iets teruggeven, mijn ervaringen en kennis delen. Luis: Mijn grootste droom is om zelf dans te maken, te choreograferen voor verschillende dansgezelschappen. Misschien zelfs mijn eigen dansgroep op te richten. Om samen met mijn vriendin, die ook danser is, een dansstuk te maken, zou ook geweldig zijn.

En je ergste nachtmerrie?

Luis: Zo’n erge blessure oplopen, dat ik nooit meer kan dansen. Patrizio: Ja, dat is wel het ergste wat je als danser kan overkomen. Ook is het een nachtmerrie om de choreograaf met wie je werkt teleur te stellen.