Door Carolien Verduijn

Middenin de theaterwijk van Amsterdam nipt Maiko Nishino-Ekeberg ontspannen aan haar rosé. De eerste soliste van het Noorse Nationale Ballet is in Nederland om de première van Maiko- Dancing Child bij te wonen, die op 21 november 2015 haar Nederlandse première beleefde tijdens het International Documentary Film Festival. Een documentaire die een andere kant van Maiko én van de balletwereld toont. Maiko – Dancing Child volgt Maiko in haar droom om zowel als danseres en als moeder door het leven te gaan.

Maiko vindt het belangrijk dat deze documentaire gemaakt is. Hiermee weerklinkt een ander geluid dan dat van duistere dansfilms of de magische wereld die op het podium te zien is. “Veel mensen weten niet hoe het is om een danser te zijn. Ik denk dat ze mijn dansen meer kunnen waarderen als ze mij beter kennen. Waarom ik daar ben, waarom ik dans, waar ik vandaan kom. Ik wil dat mensen, niet alleen dansers, door deze documentaire kunnen voelen hoe het is om danser te zijn. Deze film toont mij als mens.”

Hongerig

En dit mens had een kinderwens. Maiko prijst zich gelukkig dat ze in Noorwegen danst. “In de Scandinavische landen biedt de overheid een geweldig vangnet voor moeders. Er is heel veel begrip voor het moederschap. Ook het feit dat de directeur van het Noorse Nationale Ballet een vrouw is, heeft geholpen. Zij is ook moeder, ze weet hoe het is. Toch vroeg ze me: ‘weet je wel zeker dat je terug wilt komen als danseres na je zwangerschap?’. Uiteindelijk was ze heel blij dat ik terugkwam als eerste soliste, omdat ik daarmee een voorbeeld ben voor andere danseressen.”

Toch is het positieve klimaat binnen de Noorse (ballet)wereld niet het voornaamste waardoor Maiko haar kinderwens kon waarmaken. Ze is bovenal volhardend. Of hongerig, zoals ze het zelf noemt. Hongerig naar een kind, maar ook zeker naar ballet. Tot in de vijfde maand van haar zwangerschap danste ze balletvoorstellingen. Ze stopte pas toen het voor haar partner niet meer goed voelde om haar met baby en al te liften. Tot twee dagen voor haar bevalling deed ze gewoon mee met de dagelijkse balletles. Zeven weken erna was ze weer klaar om Het Zwanenmeer te dansen.

Dansen voor haar zoon

“Mijn balans terugvinden was heel lastig nadat ik met die dikke buik gedanst had. Maar ik houd ervan om hard te werken. Om mijn grenzen te verleggen. Daarom kon ik het.” Haar ogen, handen en rechte rug spreken mee wanneer ze vurig vertelt over haar wens om zowel te dansen als een kind te dragen. “Ik wil mezelf altijd uitdagen. Fysiek zijn jongere dansers beter dan ik. Maar met mijn ervaring kan ik meer dan een twintigjarige. Ik kan niet hoger springen of meer draaien, maar het feit dat ik een kind kreeg, heeft ook mijn dansen verdiept. Ik dans nu niet alleen meer voor mezelf. Ik dans ook voor mijn zoon.”

Toch is het zeker niet gemakkelijk om het moederschap te combineren met een balletcarrière. “Soms is het heel zwaar. Dan heb ik een grote rol, en lange repetities. Als ik dan thuiskom, heb ik nog een rol. Dan ben ik moeder. Die rol moet ik ook nog vervullen. Maar dat vergeet je. Als ik mijn zoon en mijn man zie, brengt dat me op een ander niveau. Dat is alle pijn waard. Ik leef mijn droom. Zeker nu ik een kind heb. Ik leef het leven van een moeder en een danseres. Ik ben heel gelukkig.”

Maiko ziet zichzelf als voorbeeld voor andere ballerina’s. “De jonge danseressen van het Noorse Nationale Ballet zagen mij trainen met een dikke buik. Na mijn zwangerschap kwam ik terug als danseres, maar gaf ik ook gewoon borstvoeding. Die struggle zagen de andere danseressen. Ballet neemt je leven in beslag. Nu ik een kind heb, laat ik zien dat dans niet het enige in het leven van een professionele ballerina hoeft te zijn.” 

Ook het grote publiek kan Maiko’s verhaal van dichtbij meemaken. De documentaire 'Maiko- Dancing Child' is van 22 november tot en met 25 november 2015 op het IDFA te zien. Kijk voor de exacte tijden op de website van het IDFA.