De 23-jarige Jordy Dik is afgestudeerd aan de opleiding Docent Dans van Codarts. Geboren in Rotterdam maar opgegroeid in Gouda, begon hij hier op zijn tiende bij het Jeugdtheaterhuis om vijf jaar later door te stromen naar de Theaterhavo/vwo in Rotterdam. Hier werd Dik door Ingrid Stoepker, hoofd bachelor Docent Dans bij Codarts, in de maandagavond-dansklas opgepikt om te komen auditeren bij Codarts. Nu, vier en een half jaar later en met een bul op zak, volgt hij op dezelfde hogeschool de internationale master Choreografie met een specialisatie in Community Arts.

Wat was voor jou de reden om Docent Dans aan Codarts te gaan studeren?

Ik ben altijd al een beweeglijke jongen geweest en was veel bezig met (fysiek) theater. Het was dan ook eerst mijn doel om de mime-opleiding in Amsterdam te volgen. Maar een auditie-uitnodiging sla je niet zomaar af, daarna lonkte de sprong in het diepe. Een enigszins spontane keuze, maar hier heb ik achteraf geen moment spijt van gehad! De combinatie van theorie en praktijk sloot goed aan bij mij als persoon. Binnen de theaterwereld werd altijd gezegd “Jordy doe jij maar je ding”, wat ervoor zorgde dat ik een hele eigen bewegingsvocabulaire had ontwikkeld. Het was daardoor wel een uitdaging om op Codarts in reguliere danslessen te staan zoals klassiek ballet, moderne dans en werelddans. Dit was in het begin hard werken, maar zeker de moeite waard.

Wat voor reacties kreeg je uit je omgeving over studeren in de kunsten?

Toen ik de overstap maakte van mijn middelbare school in Gouda naar de Theaterhavo/vwo in Rotterdam waren de reacties nogal terughoudend, de meeste (mede-)leerlingen begrepen niet waarom ik dat zou doen. Er heerste destijds niet zo’n ambitieuze sfeer, maar ik wilde mijn dromen najagen en had daar alles voor over! Heel anders was de reactie vanuit de Theater Havo/Vwo drie jaar later: hier werd erg enthousiast gereageerd toen ik kon doorstromen in de kunsten.

Wat neem je nu, vier jaar later, mee van de opleiding Docent Dans van Codarts?

De opleiding heeft mij een hoop handvatten gegeven waarmee ik vandaag de dag nog werk. Ik kwam binnen als bewegingstheater-‘broekie’ en vertrok als docent dans en beginnend community artist met een eigen visie en missie. In het eerste jaar van de opleiding ben ik tijdens het International Community Arts Festival (ICAF) in aanraking gekomen met de Colombiaanse Catalina Garcia. Hoe zij mensen met elkaar verbindt door en met kunst vind ik bewonderenswaardig en maakt dat zij een grote inspiratiebron is geworden voor wie ik nu ben en wat ik doe. De rest van mijn opleiding heb ik gewijd aan de community arts, zo ben ik hiervoor naar Oeganda geweest. Codarts is erg ondersteunend geweest in het ontwikkelen van mijn eigen route en heeft altijd met me meegedacht en kansen gecreëerd. Hier ben ik enorm dankbaar voor.

Op het moment volg je de master Choreografie. Waarom ben je niet direct aan de slag gegaan in het werkveld?

Ik heb na wat twijfel - dat moet ik eerlijk zeggen - tóch gekozen om door te studeren in de vorm van de master Choreografie, specialisatie Community Arts. Hier werken we in drie blokken van twee intensieve weken per jaar, waarop een aantal weken zelfstandig werken en onderzoek volgen. Hierdoor voelt het alsof ik de wijde wereld al in ben, maar nog een connectie kan opzoeken met theoretische verdieping en nieuwe projecten om het beste uit mij als community artist te halen.

Wat is het moeilijkste aan het dansvak in combinatie met je privéleven?

Mijn grootste struikelpunt als dansdocent en community artist is het kunnen ‘’uitschakelen’’. Als kunstenaar is je passie zowel je hobby als je werk. Dit is een voorrecht en tegelijkertijd weleens lastig, je bent namelijk altijd aan het nadenken, ontdekken en ontwikkelen. Het is daarom van belang om af en toe rust te nemen en als het ware ‘uit je hoofd te stappen’, om gewoon wat leuks te doen met vrienden en familie.

Wat wil je met jouw talent bereiken?

Ik geloof dat kunst ieder mens beter en gelukkig(er) kan maken. Mijn missie is om met community art dit gevoel te verspreiden en mensen met elkaar te verbinden. Dit kan kleinschalig: met projecten in diverse wijken, waarin door middel van co-creatie samen met de deelnemers voorstellingen worden gecreëerd die van belang zijn in hun context. Of groter, gericht op de samenleving en politiek waarin ik een klimaat wil creëren waar community arts de plek krijgt die het naar mijn idee verdiend. De eerste stap daarvoor maak ik in februari/maart: de oprichting van een stichting! Hiermee zou ik graag meer mensen willen stimuleren om sociaal geëngageerde kunst te maken en mijzelf de mogelijkheid bieden om grotere projecten te realiseren.