Aan het einde van het dansseizoen wordt ik weer eens met mijn neus op de feiten gedrukt: dans is een van de meest vluchtige kunstvormen; wat geweest is komt nooit meer – op dezelfde manier – terug. In de Amsterdamse Stadsschouwburg zie ik Crystal Pites Betroffenheit, de aangrijpende openingsproductie van Julidans, geïnspireerd door de hel die acteur en hoofdrolspeler Jonathan Young doormaakte na het verlies van zijn 14-jarige dochter. Als het doek valt, staan sommige toeschouwers meteen op. Even denk ik: zijn die nu zó onbeleefd dat ze meteen vertrekken, maar binnen enkele seconden staat – nog voor het doek opengaat – de hele zaal op, om Young en de dansers te onthalen op een daverende ovatie. Een kippenvelmoment, iets wat ik in al mijn ‘dansjaren’ nooit eerder heb meegemaakt. Zal het ooit weer gebeuren?

Drie dagen later zie ik in de Rotterdamse Onderzeebootloods de reprise van een de mooiste producties van de afgelopen jaren: Mirror Mirror van Conny Janssen Danst. Zó poëtisch, zó magisch, zó troostrijk. Het is de derde keer dat ik de voorstelling zie en steeds weer denk ik bij al die schoonheid: komt dit ooit nog terug? Ik weet dat het een waanzinnige én kostbare onderneming is om de choreografie – die zich afspeelt in een bassin met 70.000 liter water – opnieuw uit te brengen, dus de kans dat dat ooit weer gebeurt is klein. Maar mijn hemel, wat ga ik deze productie missen!

De roep om vernieuwing in de dans lijkt luider dan ooit. Maar wat ben ik blij dat we, in weerwil van alle vluchtigheid, komend seizoen de kans hebben om veel moois terug te zien. Dat lijkt overigens vooral samen te hangen met de 85ste verjaardag van Hans van Manen en de 70ste van Jiří Kylián. Het Nationale Ballet danst een fiks aantal werken van Van Manen, waaronder persoonlijke favorieten als 5 Tango’s en The Old Man and Me. Het Noorse Nationale Ballet, Les Ballets de Monte-Carlo én Introdans vieren Kyliáns jubileum met onder meer zijn beroemde ‘black and white’-balletten, het betoverende Bella Figura en het hilarische ‘Beatrix-ballet’ Chapeau.
Maar dit zijn wel de grote, gevestigde gezelschappen. Laten we hopen dat ook andere groepen de kans en het geld wordt gegund om dat terug te halen wat niet verloren mag gaan. En laten we met z’n allen wat minder hard om nieuw, nieuw, nieuw werk roepen. De danskunst is al zo vluchtig.

Redactioneel commentaar uit Dans Magazine 4/2017

Nooit meer een nummer van Dans Magazine missen? Profiteer dan van de superaanbieding!  

PS: We stellen feedback op Dans Magazine zeer op prijs; stuur je reacties naar:

facebook: facebook.com/DansMagazine
twitter: @AllesOverDans
instagram: @dansmagazine
e-mail: redactie Dans Magazine