Er wordt bevlogen gedanst. Daar ligt het niet aan. Maar ik word toch afgeleid door het publiek, dat zo anders is dan in het Muziektheater en ook weer anders dan bijvoorbeeld de theaters in de Nes. Het mooie van de gratis voorstellingen in het openluchttheater in het Vondelpark is dat ze toegankelijk zijn voor mensen die zich normaal niet kunnen veroorloven naar theater of dans te gaan. Maar ook groepjes vrienden, die ervan genieten om ontspannen met een glaasje en hapje een voorstelling te zien, vinden ernaar hun weg.

Schuin voor me maakt iemand met een professioneel ogende camera de ene na de andere foto. En nu ik er op let, zie ik nog een tweetal amateurfotografen die een goede plek op de eerste rij hebben veroverd. Dit is ook iets wat in het normale theater niet kan. Direct naast me zit een iets oudere man te tekenen. Razendsnel danst zijn potlood over het papier. Af en toe kijkt hij snel even op uit zijn schetsboek om de bewegingen van de dansers te vangen. En af en toe blikt hij met een glimlach opzij naar mij. Net zo nieuwsgierig als ik naar zijn tekeningen ben, vraagt hij zich af wat ik allemaal opschrijf.

Dansschets uit 2007

‘Het is zó inspirerend!’, vertrouwt hij me in de pauze met een licht Frans accent toe. Als ik hem vraag hoeveel tekeningen hij in zo’n korte tijd heeft gemaakt, bladert hij met me door het tekenblok heen. Eerst langs zijn vorige werk. Hij blijft steken bij een schets van het Scapino Ballet uit 2007. Wijzend op het jaartal: ‘Ik heb bijna tien jaar niet getekend. Dit is een van mijn laatste tekeningen voor mijn auto-ongeluk in Frankrijk. Hij heeft veel aan Nederland te danken, zegt hij. Hij heeft hier de Rijksacademie en Rietveld Academie gedaan. ‘Zonder dat zou ik dit niet kunnen, je moet de basis van modeltekenen hebben.’

Hij is zichtbaar blij dat hij weer kan tekenen. De bewegingen van de dansers zijn zo inspirerend, verzucht hij, maar ook hun lichamen en gezichten. Terwijl de dansers voor de volgende voorstelling opkomen en hij een lege bladzij omslaat, zegt hij vlug: ‘Ik ga altijd aan de zijkant zitten, dat is de beste plek, daar zat ik in het theater ook altijd.’

Editorial uit Dans Magazine 4/2016

Nooit meer een nummer missen? Profiteer dan van de superaanbieding!