Wat is er nodig om over een nieuwe generatie dansmakers te schrijven? Wat heeft de schrijver nodig? Wat heeft de maker nodig? Wat heeft de lezer/het publiek nodig? In januari was ik een van de panelleden van de bijeenkomst Dance Dialogue Live, die het Domein voor Kunstkritiek in samenwerking met Dans Magazine en Theatermaker organiseerde.

Ruim 60 dansmakers, dansers, dansstudenten, programmeurs, pr-medewerkers, recensenten en andere schrijvers bogen zich over de toekomst van het schrijven over dans. In zo’n eerste bijeenkomst kan je eigenlijk alleen maar onderwerpen aanstippen, dus hopelijk wordt de discussie vervolgd.

Meer vragen dan antwoorden

Want deze riep meer vragen dan antwoorden op: Hoe wekken we de interesse van een breder publiek? Wat thematiseert de nieuwe generatie dansmakers? Hoe maken we hun werk beter toegankelijk? Door het werk te ondergaan en erover te communiceren, als een spiegel? Wat is de veranderende rol van de criticus? Moeten schrijvers meer deel uitmaken van het maakproces? Hoe kunnen we in dialoog gaan met de maatschappij? Een brug slaan, van binnenuit naar buiten treden, de niche openbreken? Kunnen we met educatie het publiek er meer bij betrekken? Hoe buiten we de online mogelijkheden uit? Moeten we gaan vloggen en het publiek bevragen?

Wie ben je en wie zijn je lezers? En waarover schrijf je dan? Meer over opleidingen, dansscholen en competities? Over verschillende dansvormen en culturen? Over lifestyle en gezondheid? Over de praktijk, kijkjes in de keuken?

En hoe schrijf je? Meer open, direct, uitdagender? Zonder opsmuk? Nieuwsgierig? Wetenschappelijk, politiek, filosofisch? Objectief of subjectief? Hoe stel je eerlijke vragen? Hoe krijgen we feedback? Ik hoor het graag! 

Editorial uit Dans Magazine 1/2016

Nooit meer een nummer missen? Profiteer dan van de superaanbieding!