Dansers die de hele voorstelling uitsluitend van de ene naar de andere kant van het podium bewegen. Zo werd Sideways Rain van het Zwitserse gezelschap Compagnie Alias onder meer aangekondigd. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt! 24 januari danste Compagnie Alias eenmalig in het Lucent Danstheater in Den Haag.

Geen afleiding

Als het doek opengaat, ziet de helaas maar half gevulde zaal de dansers langzaam op handen en voeten van links naar rechts over het podium bewegen. En deze verplaatsing is wat de Braziliaanse choreograaf Guilherme Botelho de 15 dansers gedurende de volgende 60 minuten laat doen. Naar verluidt komen zij elk zo’n 250 keer op. Het toneelbeeld is sober; zwart achterdoek, bescheiden verlichting, alledaagse kostuums in rustige kleuren. De elektronische muziek van Murcof (aka Fernando Corona) ondersteunt de dans op een passende manier en overheerst niet. Dit alles zorgt ervoor dat alle aandacht naar de dansers en hun bewegingen gaat. Afleiding is er niet.

Continue flow

De dansers kruipen, rollen, schuiven, lopen, rennen en vallen eindeloos in een continue flow van links naar rechts het podium over. De bewegingen zijn vloeiend en organisch maar komen bij momenten ook enigszins hulpeloos over, bijvoorbeeld wanneer de dansers zich schuivend op één bil voortbewegen. Mooi zijn de verschillende uitvoeringen van rollen over de vloer, heel compact zodat je de danser nauwelijks kunt onderscheiden in de snelheid. Bijna als rollende struikjes in de woestijn. De dans is heel individueel; slechts op een paar ogenblikken vindt er summier interactie plaats tussen twee dansers.

Vervreemdend

De eenvoud en herhaling van de bewegingen brengen een paar opvallende effecten teweeg. Ten eerste visueel; op een gegeven moment lijkt het alsof het podium sterk afloopt van links naar rechts en dat de dansers eraf lijken te rollen. Als even later het tempo van de dansers afneemt, heb ik het idee dat de vloer langzaam de tegengestelde kant op beweegt, als een grote loopband. Verder werkt de herhaling vervreemdend; als je maar lang genoeg naar één bepaalde beweging kijkt, neem je hem ineens heel anders waar en wordt hij heel eigenaardig. 

Lijnen

Verrassend is de wending aan het einde van de voorstelling; de dansers spannen lijnen (elastische touwen?) van links naar rechts over het podium, op verschillende hoogten en diepten. Zo ontstaat vanuit de zaal gezien al snel een bundel waar de dansers tussendoor rennen, eerst nog gekleed, maar tenslotte eindigen ze allemaal naakt.

Wat zegt de choreograaf?

Botelho beschrijft in het programma: “Het feit dat de dansers elkaar niet aanraken komt doordat het hier niet gaat om menselijke relaties. Het gaat om het individu en hoe dit zich verhoudt tot de gang van het leven. Het betekent niet dat ze eenzaam zijn. Er zijn juist zoveel die hetzelfde doen als zij. Eenzaamheid kan ook heel rijk zijn.”

Boeiend maar kan compacter

Al met al is het eindeloos herhalende concept van Sideways Rain verrassend en gedurfd waardoor de voorstelling zeker boeide. Ik denk echter dat een kortere versie van drie kwartier compacter en daardoor sterker was geweest. Het was heel goed mogelijk geweest het concept in kortere tijd voldoende te verkennen en uit te werken en dit was voor het publiek waarschijnlijk net wat spannender geweest om naar te kijken.

Patricia (communicatieadviseur) volgt ontwikkelingen op dansgebied met veel enthousiasme. Zij beoefende jarenlang onder meer klassiek ballet en moderne dans en is vooral nieuwsgierig naar vormen waarin dans en andere kunstvormen of media elkaar ontmoeten. Twitter: @PatriciavdL