De dansvoorstelling The Returns van de Forsythe Company begint met een verassing, de zaal kan namelijk alleen via een achteringang betreden worden. Al snel wordt duidelijk waarom. Het publiek betreedt een kunstinstallatie waarvan de witte muren behangen zijn met afbeeldingen van gekke verknipte hoofden, de vloer bezaaid met pingpongballen en de ruimte gedecoreerd met slingers van pizzadozen. Op de achtergrond klinkt het piepende geluid van een grote printer die korte teksten print en die vervolgens op de grond laat verdwijnen in de rest van de chaos. Het is het decor van een even zo bizarre voorstelling waarin Forsythe een komisch commentaar levert op de kunstwereld.

De helderziende manicuriste Yoko Ando heet iedereen welkom in de art department van haar appartment, een van de vele woordspelingen op het woord ‘art’ die verwarrend en grappig tegelijk zijn. Alles is kunst, en kunst is alles in haar wereld. In haar appartement ontvangt ze de meest uiteenlopende gasten, van een diva en travestiet tot een piraat, compleet met papegaai. Bij de diva draait alles om het geld en het uiterlijk vertoon, een duidelijk punt van kritiek op de kunsthandel. De gasten zijn gehuld in de meest vreemde modecreaties en pruiken, de stemmen zijn vervormd en werkelijk alles is nep. Zij vertegenwoordigen een kunstkring die niet te begrijpen en ontoegankelijk is voor anderen, en die jou als toeschouwer op een bepaalde manier buitensluit.

Opvallend is dat er relatief weinig gedanst wordt en dat de aandacht vaak afgeleid wordt naar de dialogen of de overdadigheid eromheen. Ondanks alle gekkigheid is de dans wel degelijk goed. Neem de danser met de veel te grote rastapruik en een felgekleurd joggingpak, die een enorme snelheid en controle toont in zijn korte solo maar die verstoord wordt doordat zijn telefoon afgaat. De piraten vallen vooral op door hun geschreeuw, al laat een aantal van hen een paar atletische trucs zien. Mooie moderne dans komt van twee in het zwart geklede vrouwen, maar al snel wordt duidelijk dat ook deze bewegingen nep en te overdreven worden doordat de danseressen tegen elkaar op gaan boksen.

De voorstelling eindigt met een modeshow waarin de meest excentrieke creaties voorbij komen. Rokken van wc-borstels, kostuums van wasrekken, provocerende personages en parodieën op bekende mensen uit de danswereld passeren de revue. Na deze weelderige optocht slaakte het publiek een diepe zucht. The Returns is een en al overdaad en deze kunstwereld is niet altijd te begrijpen, maar laat dat ook net de bedoeling zijn. Het hoeft niet altijd zo serieus te zijn, zo bewijst deze komische doch scherpe parodie.

The Returns was te zien op Holland Festival in Amsterdam.