Zaterdag 22 maart vond in het Lucent Danstheater in Den Haag de 26e editie van Switch plaats, de jaarlijkse benefietvoorstelling van het Nederlands Dans Theater. Deze avond, waarin dansers van het NDT hun eigen choreografieën presenteerden, was volledig uitverkocht. Er waren choreografieën te zien van: Silas Henriksen, Fernando Troya, Garen Scribner, Jian Hui Wang, Luna Mertens, Drew Jacoby, Clara Villalba, Gregory Lau, Xanthe van Opstal, Luisa Arias Maria en Fernando Hernando Magadan. Danseres Myrthe van Opstal opent de dansvoorstelling met een speech in een lief Limburgs accent. Ze legt uit dat Switch dansers de kans geeft zich te ontwikkelen als all-round artiest. De gezamenlijke inzet voor het goede doel maakt de passie van de dansers zichtbaar. 

Dansen voor Myanmar

Ieder jaar gaat de opbrengst van Switch naar een door de dansers gekozen goed doel. Dit keer komt de opbrengst van de avond de behandeling van Aids en HIV in Myanmar ten goede. De dansvoorstellingen van de avond worden afgewisseld met presentaties, gegeven door mensen van Het Amsterdam Institute for Global Health and Development (AIGHD) over HIV en het onderzoeksproject in samenwerking met Medical Action Myanmar en stichting ArtAids. Een van de praatjes wordt gegeven door een man die sterk opent met “Hi, ik ben … en ik heb HIV”. Hij vertelt mooi hoe ze kunst inzetten om het stigma rondom HIV te doorbreken door de verhalen van mensen met HIV zichtbaar te maken. 

Ik vraag me daardoor af of de choreografieën die avond ook een dergelijk thema of doel hebben. Luna Mertens danst wel een autobiografisch stuk over anorexia, maar verder lijkt dit niet het geval te zijn. Jammer, want het zou een goed pleidooi zijn geweest voor het belang van de podiumkunsten en had kunnen voorkomen dat de opeenvolging van korte choreografieën en presentaties fragmentarisch aanvoelt. 

Nieuw choreografietalent ontdekken

Door de grote verscheidenheid aan choreografieën is het moeilijk te zeggen welke NDT-danser er als choreograaf uit springt. Voor mijn gevoel willen een aantal dansers een avondvullende dansvoorstelling in een paar minuten proppen. Ook zie ik in sommigen stukken te veel de handtekening van bekende choreografen terug. Andere choreografieën komen frisser over en weten mijn aandacht wel te grijpen en vast te houden. 

De choreografie IMG_1314.JPEG van Jian Hui Wang valt op door het toepasselijke maar krachtige gebruik van de belichting. Aan het einde van het stuk wordt plots fel licht afgewisseld met een korte duisternis waarin de dansers snel van positie verwisselen en een voor een het podium verlaten. Hierdoor worden er ‘stills’ gecreëerd die op je netvlies blijven hangen. 

New Sky van Drew Jacoby is stoer met een mannelijke danser in drag en drie vrouwelijke dansers in doorschijnende en geile zwarte bodysuits die dansen op muziek van Anthony & The Johnsons. Het decor geeft het stuk nog meer edge: aan touwen hangen waarschijnlijk wortels van boomstronken, maar van veraf lijken het botten en schedels. 

Mijn favoriete choreografieën

Voor mij zijn de meer dansantere stukken die choreografisch wat bescheidener zijn favoriet. Het meest volwassen en complete stuk is voor mij Direct Me van Fernando Troya. We zien hem naakt linksvoor op het podium; hij lijkt iets te willen zeggen, te willen uitbreken, maar bedenkt zich dan weer. Dan brengt Yukino Takaura hem een stapel kleding. Samen dansen ze een prachtig en creatief duet - begeleid door live spoken word poetry. Ze lijken niet los van elkaar te kunnen komen en bewegen om en over elkaar heen. Zelfs als de twee aan weerszijden van het podium staan voel je de verbondenheid. 

Xanthe van Opstals duet Silent Helper spreekt mij ook aan. Samen met Katarina van den Wouwer danst ze een duet, maar omdat ze ieder een witte ballon boven hun hoofd hebben zweven die met een koordje aan hen verbonden is wordt het een kwartet. Een op zich niet opmerkelijke dans is nu ineens fascinerend. De belichting vormt polka dots op het podium. Een simpel thema, maar geen moment saai. 

Van het allerlaatste stuk lijkt het publiek het meest te genieten. In Take-Off van Fernando Hernando Magadan dansen ook dansers mee van het Arts Umbrella Dance Company uit Vancouver. De zenuwen, enthousiasme en overgave zijn voelbaar - hun collega's zitten op de rij voor mij. Veel dansers, veel dans, veel afwisseling. De energie blijkt maar komen en vloeien. Het optreden wordt beloond met enthousiast applaus en enkele staande ovaties. 

I donated!

Tijdens de pauze doneer ik mijn muntgeld in het mandje van een vriendelijk lachende Amerikaanse danser en de rest van de avond loop ik met een “I donated!” sticker op mijn blouse rond. Terwijl ik geniet van een hapje en een drankje neem ik een gevarieerd publiek waar: van dansers en dansliefhebbers in hun alledaagse kleding tot sjiek geklede mensen die waarschijnlijk wel een substantiële bijdrage kunnen leveren aan het goede doel. 

In de foyer spot ik eveneens meerdere generaties NDT dansers. Eerst vraagt de jonge Marne van Opstal - dit jaar onderdeel van het Switch productie team - aan de mensen naast mij of ze willen doneren door een lot te kopen. Vervolgens loopt Gerard Lemaitre - een van de dansers die in 1959 het Nederland Dans Theater oprichtten - aan me voorbij! Dan zie ik ook mijn favoriete NDT danser Medhi Walerski, wiens choreografietalent tijdens een eerdere editie van Switch is ontdekt. Terwijl mijn ogen hem verlegen volgen vraag ik me af voor wie vanavond het begin van een nieuwe carrière is.