Choreografe Ea Sola kwam 18 jaar geleden naar Nederland met de dansvoorstelling Sécheresse et pluie en beschreef de pers het als ‘huiveringwekkend mooi’. Nu, jaren later, met nog maar twee danseressen van de oorspronkelijke cast, laat dit verhaal over de geschiedenis van Vietnam opieuw een diepe indruk achter.

Vanwege de inmiddels hoge leeftijd van de ‘actrices’ was Ea Sola genoodzaakt om een nieuwe cast te vinden voor deze retake. Dezer dagen lopen ze namelijk al tegen de negentig. Zij vochtens als moeders om hun dorpen in de oorlog te beschermen tegen de Amerikanen. Een indringende ervaring waar over werd gezwegen, maar die deze Vietnamese choreografe aan de wereld wilde tonen.

Twee zijn er nog over. Toch bestaat de nieuwe cast daarmee niet uit jonge performers. Opnieuw zijn het vrouwen die hun deel hebben meegekregen uit deze oorlog.  Zij waren de meisjes, nu tussen de 50 en 80 jaar, die naar het front gingen om de gewonden te troosten met hun gezang. Zonder de retake te kunnen vergelijken met de oorspronkelijk voorstelling, is Sécheresse et pluie met haar verscheurende emoties wederom huiveringwekkend mooi te noemen.

Aan beide kanten van het podium zitten muzikanten. Zij introduceren het verhaal met traditionele zang en muziek, wat overigens voor de westerse oren nog altijd wat onbehagelijk blijft klinken. De dans daarentegen ontstijgt de beteugelende tradities en neemt abstracte vormen aan. Witte sculpturen met de zo kenmerkende puntige hoofddeksels veranderen onverhoed in dieren en ogen die het publiek in lijken te kijken. De subtiliteit waarmee choreografe Ea Sola de dertien vrouwen keer op keer weet te transformeren in zacht wuivende rijstvelden, dan weer in aanrollende golven van verdriet en vervolgens naar een vechtlustige groep strijders, is van grote klasse.

Nadat de trillende trommels en stampende vrouwen tot stilstand zijn gekomen verschijnt een glimlach op hun gezicht. Met ontblootte tanden. Een glimlach die het publiek doet grinniken, maar al snel transformeert in een angstaanjagende grijns. Gezichten verharden tot maskers en laten het bloed in je aderen stollen. Geen spektakel of schreeuwerigheid, maar met overdonderende stiltes neemt Ea Sola je mee met zachte, dwingende hand in deze herinnering aan de oorlog.  

Ondanks dat het originele stuk al 18 jaar oud is, voelt het tijdloos aan. Het is geen onconventionele voorstelling met technische dans of overdonderende choreografieën, maar een voorstelling waarin dans en de oudere vrouw media zijn om een verhaal te vertellen van verdriet, dreiging en trots. Een zeer traditionele vertelling die uitgroeid tot een voor iedereen herkenbaar en spannend beeldenverhaal.