De slotvoorstelling van het seizoen voor Het Nationale Ballet is Sacre du Printemps. Deze double bill bestaat uit Overture van David Dawson en Sacre du Printemps van Shen Wei. De voorstelling was deel van het Holland Festival dat van 1 t/m 26 juni plaatsvond in Amsterdam.

De avond opent met Overture van David Dawson. Het eerste wat opvalt zijn de fluorescerende tops die de dansers dragen. Ongewoon bij balletvoorstellingen. Maar de toon is gezet: dit is geen traditioneel ballet. Samen met het felle licht van zwevende lichtbalken is het voor de ogen van de toeschouwer even wennen.

Dawson geeft de dansers een zware taak mee. Een ingewikkelde techniek, hoog tempo en veel lijnenspel maakt het de dansers niet makkelijk. Toch weten de vakmensen van Het Nationale Ballet zich aan te passen en zien we een andere kant van deze fantastische dansers. De choreografie is goed doordacht en Het Nationale Ballet heeft met Dawson, die in 2011 ook een stuk voor hun maakte, een mooie vernieuwende balletchoreografie in handen.
 
De tweede choreografie is van Shen Wei. Zijn werk is door vrijwel de hele wereld gezien tijdens de opening van de Olympische Spelen in Beijing. Dit is de eerste samenwerking met Het Nationale Ballet en opnieuw een uitdaging voor de dansers. De compositie Le Sacre du Printemps van Igor Stravinski stamt uit 1913 en werd destijds gebruikt door balletgrootheid Vaslav Nijinski.

De muziek is ingewikkeld te noemen door de verschillende lagen. Verschillende ritmes lopen door elkaar. Er is één moment in de choreografie waarin Wei dit overduidelijk laat zien; door ieder groepje dansers een ander ritme te laten volgen. Eén van de kenmerken van het werk van Shen Wei zijn de doorlopende en vloeiende bewegingen. Alles is verbonden. Dat is ook zichtbaar in deze choreografie. Danseres Erica Horwood springt vooral naar voren. Zij weet de aandacht naar zich toe te trekken en heeft duidelijk veel plezier op het podium.
 
Al met al een goede avond ballet, maar toch ontbreekt er iets aan de voorstelling. Er staat vakwerk op het podium, maar het spettert niet zoals normaal toch wel het geval is bij Het Nationale Ballet. Er ontbreekt een verrassing of een groots ‘wauw’ moment. Vooral de choreografie van Shen Wei mist het spreekwoordelijke ‘beetje extra’.

Misschien zijn we ook wel verwend met het wereldniveau van het Nationale Ballet. Ze moeten ook zeker door blijven gaan met deze vernieuwende choreografen. En dan de volgende keer weer op zoek naar dat ‘beetje extra’ dat Het Nationale Ballet het wereldniveau geeft. Deze recensent is vooral benieuwd naar wat Het Nationale Ballet volgend jaar op de planken brengt.

Door: Betty Keeman
Gezien: 19 juni, Muziektheater Amsterdam.