Dans wordt meestal geuit op twee manieren: choreografie of improvisatie, ook wel freestyle genoemd. De een zie je in het theater en de ander in een underground battle. Maar urban dansgezelschap Don’t Hit Mama heeft een wijze gevonden om freestyle in showvorm te gieten. Een show waarbij je als publiek continu in beweging bent. In My Pocket ging op 3 april 2014 in het Frascati theater van Amsterdam in première.

De term ‘ongeplaceerd’ op mijn entreekaartje is nog nooit zo van toepassing geweest. Je komt een zaal binnen met drie ronde verhogingen en één DJ-booth. In My Pocket is het nieuwste clubevenement van Don’t Hit Mama en gaat over twee ervaren dansers die een groep jonge talentvolle dansers aan een regime onderwerpen. De dansers krijgen les van breakdance legende Carl Rocha en Vogue en Wacking diva Junadry Leocaria. Ze proberen zich tegenover hen te bewijzen. De ‘ouwe rotten’ zijn tevens de choreografen onder artistieke leiding van Nita Liem.

Intense beleving

Don’t Hit Mama ontwikkelde het clubformat in 2004 en het werkt nog steeds uitstekend. Je moet niet denken dat je als kijker meedoet met de show, want dat is niet het geval, maar de kijkervaring is wel veel actiever. Het is alsof je in een club staat waar een groep geweldige dansers freestylen, waar af en toe een groepschoreografie uitkomt. Je verplaatst je continu om beter zicht te krijgen op de dansers en soms sta je maar een meter van de actie vandaan. Hierdoor is de beleving veel intenser dan wanneer je in een stoel op een afstandje zit te kijken.

Diva Junadry Leocaria

Alle dansers zijn experts in hun stijl, maar één stak er voor mij ver bovenuit. En dat is niet breakdancer Carl Rocha, die met veel charme en breakdance ‘skills’ het publiek laat klappen. Voor mij stal Junadry Leocaria de avond. Een van de leukste stukken is wanneer de jonge dansers in een rijtje omstebeurt de goedkeuring van Junadry willen krijgen door zo goed mogelijk te dansen. De Vogue en Wacking diva staat bijna stil, maar de intensiteit in haar gezicht grijpt je. Je weet meteen dat je iets te wachten staat. Als ze dan eenmaal haar solo pakt, laat ze ook haar kracht zien. Figuurlijk, maar ook zeker letterlijk. Wat een power heeft deze dame.

En voordat je het weet is de show alweer voorbij en mag het publiek zelf gaan dansen. Iets wat de meeste toeschouwers ook maar al te graag doen. Want zin om te dansen heb je na In My Pocket zeker. Het enige wat ik jammer vind, is dat niet elke danser evenveel tijd krijgt en dat de show wat aan de korte kant is. Ook zou ik wat meer groepschoreografie willen zien. Een knaller op het eind om de show goed af te sluiten bijvoorbeeld. Maar desalniettemin is dit een show om nog eens te beleven. Het clubformat staat ook nog in de kinderschoenen en ik ben benieuwd waar het format in de toekomst naartoe gaat.