Programma B van Het Nederlands Danstheater biedt het publiek vier verschillende stukken. En wauw, wat een mooie en veelzijdige combinatie aan dans!

Studio 2

De avond begint met het stuk Studio 2. Deze voorstelling is in 2009 ter ere van het vijftigjarig jubileum van Het Nederlands Danstheater gemaakt door huischoreografen Sol Léon en Paul Lightfoot. Studio 2 symboliseert de ruimte waar een groot gedeelte van alle choreografieën voor NDT werden gemaakt.

De aftrap werd genomen door Jianhui Wang, die met zijn gespierde en pezige lijf een krachtige danser is en zijn kracht weet om te zetten in soepele en schijnbaar kwetsbare bewegingen. Wat meteen opvalt is de grote beweegbare spiegel achteraan op het podium, waardoor echt het idee van een studio wordt gecreeërd. Tevens kunnen door deze spiegel de bewegingen van de dansers vanuit twee perspectieven door het publiek worden gezien.

De dansers geven door hun expressieve bewegingen - afwisselend in solo, duetten en trio’s - emoties van blijdschap maar ook van teleurstelling weer, die waarschijnlijk vaak de revue zijn gepasseerd bij het oefenen van een nieuwe choreografie in deze ruimte. Maar hoe mooi, kloppend en synchroon dit stuk ook is, het leek me op een gegeven moment ook een beetje te vervelen.

Dream Play

Na een korte pauze volgt het stuk Dream Play (2000). Hiervoor maakte Johan Inger een abstract ballet op Stravinsky’s Le Sacre du printemps. Waar in het oude stuk een balletdanseres wordt uitverkoren om zich dood te dansen als offer aan de zonnegod wordt dit gegeven in deze versie teruggebracht tot een dagdroom waarin een samenspel van vier mannen en twee vrouwen volgt.

Het orkest speelt hier een grote rol, dat met zijn instrumenten het strakke ritme aangeeft waarop de grootse bewegingen van de dansers zijn gebaseerd. Onder andere door het gebruik van een verplaatsbare muur waar de dansers zich achter verstoppen, weer tevoorschijn komen en tegenaan klappen is het een dynamische voorstelling.

Sara

Hierna volgt de nieuwe voorstelling Sara van Sharon Eyal en Gai Behar. In tegenstelling tot het verhalende Dream Play gaat het hier meer om het beeld dat de dansers weergeven. Allen hebben doorschijnende en huidskleurige pakken aan waardoor iedere beweging, hoe klein ook, te zien is voor het publiek. Het stuk blijft boeiend tot het einde ondanks de minimalistische bewegingen en het minimale gebruik van de ruimte.

Maybe Two

Weer totaal anders dan in het voorgaande stuk worden voor de afsluiter van de avond aardig wat attributen uit de kast gehaald. Als het licht langzaam aangaat op het podium staat er een lange rij dansers om en om in trouwkleding. De toon wordt meteen gezet wanneer de vrouwen “Hé” de zaal in schreeuwen waarop de mannen “How are you” terugschreeuwen. Hiermee wordt duidelijk een eerste ontmoeting tussen beide seksen weergegeven.

De trouwpakken en jurken verdwijnen omhoog en het dansgedeelte kan beginnen. Overal op het podium gebeuren dingen. Zo zijn er duetten te zien, vindt er een relatiedrama op een bed plaats en wordt een baby geboren. En dit alles onder begeleiding van een strijkkwartet - dat ook op het podium zit - en stemmen die de ingewikkelde relatie tussen man en vrouw weergeven. In deze verpakking is Maybe Two een grappige en lichte afsluiter van een gevarieerde avond in Den Haag waarin Het Nederlands Danstheater 2 laat zien heel wat in zijn mars te hebben.