Afgelopen weekend vond de presentatie plaats van de One Night’s Dance workshops. Ieder jaar organiseert Dansateliers Rotterdam een workshopreeks waarin nieuwe makers zich in korte tijd kunnen ontwikkelen. Zij krijgen veertig uur repetitietijd en verschillende workshops, dit jaar van Mor Shani, Bruno Listopad en Francien van der Putt en een dramaturgisch coach. Gedurende zes weken kunnen de makers hun choreografische identiteit ontdekken.

Het is een drukke avond op de Gouvernestraat, een rij voor de kassa en gespannen dansers en choreografen in de gang. De avond gaat van start. De geselecteerde choreografen presenteren deze avond hun onderzoekswerk. Een verrassende avond met veel verschillende ideeën en grappige of ontroerende elementen. De ene presentatie is meer af dan de andere, de ene choreograaf heeft zich meer gefocust op zijn of haar idee, de ander heeft geprobeerd een geheel te creëren met muziek, licht en kostuums. Toch blijft het moeilijk om in veertig uur tot een geheel te komen en alles tot in de puntjes te verzorgen.

Loïc Perela, bekend als danser van Scapino, brengt een duet gebaseerd op een omhelzing. De twee dansers laten elkaar niet los. Dan weer is het een heftige omhelzing, dan weer een liefkozing. Daniela Cruz danst samen met Gloria een stuk over hoe bewust of onbewust mensen gedrag overnemen. Het is net een speeltuin vol spel en na-aperij. Eilit Marom brengt een solo met ondersteuning van een “schaduw man”. De lichaamstaal van grote publieke speeches vormde haar uitgangspunt, waarbij de schaduw ervoor zorgt dat zij in de spotlight staat.

Eilits inzet van de schaduw werkt enorm goed. Door hem een volledig zwart pak aan te trekken, verdwijnt zijn persoonlijkheid direct naar de achtergrond. De speelse wijze waarop de schaduw de danseres ondersteunt, door de microfoon te dragen, zijn lichaam als haar podium in te zetten en haar op te vangen wanneer zij dreigt te vallen, levert ook heel mooie beelden op. Verrassend element in de presentatie is de video die door de schaduw op een door de danseres opgehouden scherm wordt geprojecteerd. Eilit is niet de enige met een “multimedia performance”.

Conner Schumacher laat een ‘performance’ zien, waarin een man in een stoel in vertraging steeds hetzelfde ritueel herhaalt. Tijdens dit ritueel kleedt hij zich tot zijn ondergoed uit, om vervolgens zijn fysieke ritueel in een afdruk te vereeuwigen. De danser schrijdt naar een groot vel, dat Schumacher tijdens de performance geprepareerd heeft met zwarte verf, en drukt zijn lichaam er behoedzaam in. Dit levert twee heel mooie beelden op: de afdruk op het papier en de afdruk op het lichaam.

Het is leuk om te zien wat voor een verrassingen zich voordoen tijdens een korte presentatie. Het is vaak niet het hele stuk wat boeit, maar de kleine ideeën en elementen die zijn verwerkt. Of het waar is dat de makers hun identiteit ontwikkelen aan de hand van deze workshopreeks valt te betwijfelen, omdat daar doorgaans meer tijd voor nodig is, maar hun ideeën en invalshoeken kunnen zij wel in aanzet tonen. Bij enkelen is dit gelukt, bij anderen zie je dat ze nog meer tijd nodig hebben.