“De belichting is precies goed, in combinatie met de mysterieuze muziek en het geheimzinnige figuur dat op het podium staat is de spanning om te snijden. Het tempo ligt laag en het enige wat dat geheimzinnige figuur op hoge plateauzolen doet is voor- en achteruit op het podium bewegen. Totdat de muziek ingewisseld wordt voor luid gegrom en gefluister van vier soldaten die duidelijk op zoek zijn naar iets. Het plaatje klopt, zonder het verhaal te kennen en te begrijpen gebeurt er iets op het podium dat je dwingt om op het puntje van je stoel aandachtig te blijven kijken. En niet alleen dit stuk, Shine a Light van Sol Léon en Paul Lightfoot heeft een energievretende werkweek doen vergeten. Ook hun Silent Screen en het energieke Secus van Ohad Naharin deden de vermoeidheid verdwijnen en maakten plaats voor ruim anderhalf uur verbazing, energie en kippenvel. En dat in willekeurige volgorde.

Het hoogtepunt van de avond was Shine a Light van Sol Léon en Paul Lightfoot. Het stuk beleefde zijn wereldpremière op 10 mei in het Lucent Danstheater in Den Haag en ik had de eer om het stuk een dag later in datzelfde theater te zien. Bewonderingswaardig was het dat met minimale middelen zo’n duister, dramatische sfeer neer gezet is. Ik ben een ongelooflijke film fan, maar ik werd nu echt even meegenomen naar een andere wereld. Een wereld waarin de mensen er anders uitzien, anders klinken en ook echt heel anders bewegen. Het verhaal is me nog steeds niet volledig duidelijk, maar dat maakt niet uit. De sfeer was meer dan genoeg om meegenomen te worden. Het was geen dans, het was gewoon de manier van bewegen van de figuren in deze wereld.

Het was duidelijk dat alleen de openingschoreografie, Secus, niet van de hand van Sol León en Paul Lightfoot was. De verantwoordelijke van deze explosie van kleur, energie en kracht was Ohad Naharin, die zeventien dansers in kleurige strakke kleding over het podium lieten hollen en lieten dansen volgens de door hem ontwikkelde Gaga-techniek. Een verhaal was er in deze choreografie niet te ontdekken. Het stuk kreeg structuur door een aantal frasen waarin groepsdansen zich af lieten wisselen door individuele en ook duo dansen. Met name de samba die gedanst werd door twee mannen was een aangename afwisseling. Erg goed gedanst en erg knap verwerkt in het stuk. Hoe goed ook gedanst en hoe verrassend de Gaga-techniek ook was, in tegenstelling tot de andere twee stukken miste ik hier een verhaal. En emotie. Het was voornamelijk bewegen om te bewegen, Move to Move. Maar wat de choreograaf via de dansers wilde vertellen is bij mij niet aangekomen. Jammer.

Move to Move was voor mij een eerste kennismaking met hedendaagse dans. Natuurlijk heb ik het al wel vaker gezien bij programma’s als So You Think You Can Dance en The Ultimate Dance Battle. Maar het is toch heel anders of je naar anderhalve minuut dans op TV zit te kijken of naar ruim anderhalf uur dans in een theater.Ik vond het een geweldige ervaring en ben blij het mee te mogen maken. Ookal blijven de verhalen gissen bij mij. Voor de sfeer, muziek en dans is Move to Move absoluut een aanrader.”