Vorige week beten de dansgroepen Daniel Afonso, Dansgroep Haarlem, Martina Tak-Visser, Brotherhood, Dance Collective en Dance in Art de spits af van het Haarlemse Dansfestival CHOREO VOOR GHANA. Organisator, dansdocente en choreografe Jolien van Haaster zet zich met dit tweeluik in voor een beschermde positie van dans en creativiteit in de wereld. ‘Op elke hoek van de straat in Haarlem vind je een dansschool, maar voorstellingen worden nog slecht bezocht.’ Tevens gaan alle opbrengsten van het festival naar de creatieve ontwikkeling van kansarme kinderen in Ghana.

Na de succesvolle eerste dansavond op 4 oktober, bezocht ik als dansliefhebber met hoge verwachtingen de drie nieuwe voorstellingen van het tweeluik op 12 oktober in theater De Luifel in Heemstede. De avond valt te beschrijven als een aaneenschakeling van verbazing, verwondering, ongemak en ontroering. Hieronder doe ik mijn verslag.

Luggage

De choreografie van Luggage, gedanst door Creative Art Productions onder leiding van Joost Ver-haar, is een innemend verhaal van begin tot eind. Na een sterk begin waarbij op geheimzinnige wijze een koffer geïntroduceerd wordt, staat de dans stevig op een terugkomend stuk choreografie waarbij de dansers in tegengestelde richting van links naar rechts over het podium snellen. Onge-stoord, alsof ze op weg zijn naar hun werk. Tussen de tegengestelde stroom mensen wordt de koffer steeds weer doorgegeven. Afgewisseld treffen twee dansers elkaar voor indrukwekkende duetten bestaande uit originele bewegingen en goed uitgevoerde sprongen.

Toch vloeit het niet altijd. De ingewikkelde choreografieën vragen veel van de dansers, die niet alle stukken even goed beheersen. Hierdoor gaat vaak de synchroniciteit verloren. Zonde, aangezien er over de kwaliteit van de dansers en de originaliteit van de choreografie niet te twisten valt.
De zorgvuldig uitgekiende aankleding van de dansers complementeert het stuk volledig en de kof-fer als rekwisiet voegt veel toe. Ik vraag me constant af wat erin zit en waar de koffer voor staat. Uiteindelijk blijkt het veel ophef over niks. De koffer is leeg. Te vergelijken met het alledaagse le-ven, als we niet goed opletten.

Desire

Dansgroep Dance In Art onder leiding van Martine van Santen laat mij in ontroering achter. Met hun krachtige persoonlijkheden houden zij ook in dit meer abstractere werk de hele zaal in hun greep. Ze doen dit met uitstekend beheerste, rustige bewegingen en de moed om stil te staan, niks te doen en bewegingen in alle rust en zachtheid te herhalen. Op klassieke muziek bewegen de danseressen zich op organische, bijna dierlijke wijze voort. Het ene moment sierlijk en statig als zwanen, het andere moment glijden ze als slangen over elkaar heen. In de kleinste beweging, eisen zij de aandacht op. Doordat de groep tijdens solo’s en duetten vooral stil staat, hoeven duet koppels en solisten niet om de aandacht te vechten. Dit straalt respect uit en geeft ook de kijker rust.

Opnieuw cultiveert de groep de kracht van het vrouwelijke door de combinatie van kracht en zachtheid. Ze maken zachtheid sexy door zich extreem buigzaam en vloeiend voort te bewegen en in en over elkaar heen te klimmen. Met de pure wijze waarop de dansers dansen en het gemak waarmee ze technisch hoogstaande liften en sprongen uitvoeren, houden ze de aandacht moeite-loos vast.
De choreografie is adembenemend en dynamisch. De kracht van Dance In Art zit ‘m in de moed om van de meest simpele houdingen, zoals stilstaan met de hoofden op elkaars schouders, het verlangen van elke bezoeker te raken. Dance in Art is één organisme dat danst vanuit het hart.

Infatuated

Dansgroep: Ahead Of The Curve; oprichtster en artistiek leider: Esza Thickems; mede artistiek leider: Niki van Callandt.

Een vrouw staat op het podium in een grote slobbertrui en legging met doorzichtige stukken op het been. Wat direct opvalt is hoe haar uiterlijk afwijkt van dat van de gemiddelde danseres. Ze heeft brede heupen en grote billen. Ik wordt direct geconfronteerd met mijn eigen gedachte: dat het ni-veau wel lager zal liggen dan de rest.

Er klinkt indringende muziek. Ze doet haar haar vast en trekt haar trui uit, waarmee ze een strak broekpak met een groot doorzichtig stuk tussen haar borsten onthult; Een striptease die mij dwingt om haar lichaam te respecteren. Deze dwang wordt opgelegd door haar uitstraling en de nadruk die zij zelf legt op haar rondingen. Ik voel me hier ietwat ongemakkelijk bij, niet gewend dat een volle vrouw zichzelf toestaat om zoveel van zichzelf te laten zien.
Een andere vrouw komt op en knijpt in haar rondingen. Wanneer de eerste vrouw begint te dansen, is de toon gezet. Ahead of the Curve danst uitermate strak en op hoog niveau. De stijl van de vijf voluptueuze vrouwen is een combinatie van modern en hip hop, waaronder popping en locking; strak en vloeiend tegelijk. Zij dansen het hele stuk met een overweldigende energie op een zeer hoog tempo.

Wanneer een geluidsfragment aangaat, waarin verschillende gedichten over de massale afwijzing van het vrouwelijk lichaam klinken, is dit slechts een bevestiging van hun boodschap. Hun manier van dansen is heftig en in your face, maar hier en daar verzachten zij terwijl ze het publiek op beeldende wijze meenemen in hun verhaal over de strijd van de vrouw tegen de eisen die aan haar lichaam gesteld worden. Door de urgentie die in elke beweging zit, eisen ze wel veel aandacht van hun publiek. Het stuk is misschien iets te lang voor die mate van focus. Maar het is ongelooflijk mooi om naar hun strakke ronde lichamen te kijken terwijl ze op zeer aardse en kundige wijze over elkaar en de vloer heen rollen. Dit is iets dat we domweg niet vaak te zien krijgen. Ahead of the Curve doet een ode aan de weelderigheid van het vrouwelijk lichaam en geeft zichzelf daarmee een onmisbare rol in onze huidige maatschappij.

Zie voor een verslag van de dansgroepen van de eerdere voorstelling op 4 oktober: dansmagazine.nl