Isabelle Beernaert werd bekend om haar emotionele choreografieën moderne dans voor televisieprogramma's als So You Think You Can Dance, en trok vervolgens een groot en gevarieerd publiek naar haar theatervoorstellingen. Afgelopen week ging haar vierde productie Glass in première. Isabelle laat zich voor deze voorstelling wederom inspireren door de mens en het dagelijks leven, en vertaalt dit in dans waarin puur menselijk gevoel centraal staat. Glass is uitdagender en meer beladen dan haar voorgangers, maar de impact is weer buitengewoon sterk. Op 14 november kon je in het Zaantheater in Zaandam dan ook een speld horen vallen.

Emoties versterkt

Glass gaat over de onvermijdelijke imperfecties en de schoonheid van de mens, het accepteren van emoties en het loslaten ervan. Emoties zijn er inderdaad in overvloed, vooral in de vorm van frustratie, verdriet en verlangen. De voorstelling is erg beladen. De sprekende videoprojecties, de mooie melancholische muziek van diverse artiesten en quotes uit de film The Hours zijn op zeer sterke wijze geïntegreerd en versterken het dramatische karakter.

Een onbekende wereld

Aan het begin van de voorstelling verschijnt een vrouw gekleed in een jurk met een lange sleep. Haar intens angstige blik spreekt boekdelen. Schuchter beweegt zij zich met haar handen langs de witte muur die het decor vormt alsof ze zoekende of belemmerd is. Later in de voorstelling verschijnt zij af en toe als toeschouwer opgesloten in een kleine glazen kamer. Ze aanschouwt de verschillende personages, die allemaal lijken te worstelen met zichzelf en hun relatie met anderen. Ze uiten hun frustratie onder andere door zichzelf hard tegen de witte muur te werpen en het op een schreeuwen te zetten. Er vinden ontmoetingen plaats, koppels veranderen continu en mensen komen en gaan. Hun relatie tot de hoofdpersoon blijft onduidelijk. Laten zij de verschillende kanten van de hoofdpersoon zien of zijn zij individuen? Zeker is dat deze kwetsbare personen onlosmakelijk verbonden zijn met de wereld van de opgesloten vrouw.

Passie en persoonlijkheid

In Glass zijn zowel de solo's als de duetten en de groepsdansen erg sterk. Vooral de solo van Dimitra Kolokouri valt op. Het grootste gedeelte van haar optreden danst zij op enorm hoge pumps, maar het is vooral haar overtuigingskracht die indruk maakt. Haar schokkende bewegingen en de ellendige uitstraling van haar personage zijn bijna beangstigend. De duetten zijn gepassioneerd, met dansers die zich aan elkaar vast klampen of zich juist van elkaar afkeren. De groepschoreografieën hebben een enorm sterke energie. Ze versterken de impact van de solo's en duetten, maar staan ook op zichzelf.

Veelzijdige danstaal

Het blijft bijzonder om te zien hoe Isabelle Beernaert dansers met verschillende achtergronden succesvol samenbrengt in haar moderne dansvoorstellingen. Hiphoppers, ballet- of modern dansers - allemaal kunnen ze zo goed met haar danstaal overweg dat hun verschillen naar de achtergrond verdwijnen. In de groepschoreografieën vormen de dansers één ijzersterke geheel, en in de solo's benut Isabelle hun individuele kwaliteiten op een mooie subtiele wijze. Ze laat hun sterke punten en eigen dansstijl doorschemeren, maar zorgt ook dat de eenheid behouden blijft.

Glass is qua structuur en verhaal een minder grijpbare voorstelling dan haar voorgangers, maar daar staat tegenover dat het als geheel sterker is dan ooit. Wederom slagen Isabelle Beernaert en haar dansers er in om een overweldigende indruk achter te laten. Gaat het haar een derde Dans Publieksprijs opleveren? Wie zal het zeggen.

Glass is nog tot en met februari 2015 te zien in theaters in België en Nederland. Klik hier voor de speellijst.