Het theaterseizoen loopt ten einde en dat is reden voor Introdans om nog één keer alles uit de kast te halen. Traditiegetrouw sluit het gezelschap het seizoen af met End of Season. Dit jaar is met het thema Zwart een selectie gemaakt van mooie, grappige en energieke choreografieën die al eens eerder door het gezelschap zijn opgevoerd. Het resultaat is een avond vol hoogtepunten die doet uitkijken naar het volgende seizoen.

De kleur zwart is niet het enige wat de choreografieën met elkaar gemeen hebben. Al na de eerste stukken wordt duidelijk dat het een avond vol dynamische dans gaat worden. De voltallige groep opent met Het Debat XL, een korte maar krachtige rituele dans waarin de mannen tegenover de vrouwen staan.

Dat je ook zonder een grote groep veel energie kunt produceren, bewijst danser Pascal Schut vervolgens in Mopey van Marco Goecke. De solo is een vreemde mix van bewegingen waarin de danser lijkt op te gaan in zijn eigen wereld. Pascal beweegt sierlijk met zijn armen, draait en buigt zijn bovenlichaam in ongewone ballet-achtige poses en eindigt stuiterend met zijn billen op de grond. De choreografie is vreemd, fascinerend en straalt een vitaliteit uit waar niemand omheen kan.

De choreografie staat in contrast met het serene adelaars van Ján Ševcík, een betoverende ode aan de vrouw waarin schoonheid en kracht samengaan. Een strook van licht valt op de bovenlichamen van de danseressen Vérine Bouwman, Yulanne de Groot en Nienke Wind. Als vogels slaan ze hun vleugels uit, het lichaam uitgestrekt en de armen reikend naar de verte. De danseressen blijven op één plaats, maar door de duisternis lijkt de ruimte waarin zij zich bewegen oneindig groot. Het stuk is indrukwekkend in al zijn eenvoud.

In Descamino de dos van Mattia Russo en Diego Tortelli zijn de mannen aan de beurt. Wederom overheerst de duisternis, maar deze keer zorgt dat voor een grimmige en geheimzinnige sfeer. De twee dansers, Ruben Ameling en Guiseppe Calabrese, bewegen aards en gecontroleerd over het podium en lijken zoekende. Helaas laat het verhaal achter de mysterieuze choreografie zich echter niet ontrafelen. In Passage van Ton Wiggers daarentegen is het meteen duidelijk dat het over liefde gaat. De pas des deux over afscheid is lyrisch en liefdevol, en wordt goed uitgevoerd door Yulanne de Groot en Pascal Schut.

Dat de Introdansers niet alleen excelleren in fysieke choreografieën maar ook goed uit de voeten kunnen met humoristische en theatrale werken is te zien in Purple Fools van Mauro di Candia. In een chique maar absurdistische wereld van uiterlijk vertoon spelen de dansers een spel van verleiding en macht. Met wit geschminkte gezichten en warrig haar waar poederwolkjes vanaf vallen dansen ze wild met grootste bewegingen of maken ze met hun gebogen schouders juist een doodse indruk. Hilarische taferelen van een man die de slechte adem van een vrouw opmerkt en een mondspray tevoorschijn tovert, en een danser die zijn bloemetje maar niet kwijtraakt aan een dame zorgen voor vermaak.

De avond eindigt met het opvallend serieuze stuk No Longer Silent van Robert Battle. In deze oorlogsdans staat de groep centraal. Het gedisciplineerde geheel kruipt, springt en dribbelt over de vloer. Soms maakt een individu zich los van de groep en wordt hun angst en uitputting zichtbaar, maar ze strijden door. Het is een intens maar weinig vernieuwend stuk, en dus niet de meest memorabele afsluiter. Dat neemt niet weg dat End Of Season Zwart genoeg mooie indrukken heeft achtergelaten om tijdens de zomerstop op te teren.

Foto's door Hans Gerritsen