Het is gewaagd, een verhalende voorstelling waarin opera, dans en drama gecombineerd worden. Uit de allereerste productie van ODD Continent, getiteld Homebody, spreekt een hoop ambitie. Artistiek directeur Malcolm Rock heeft een sterk team van muzikanten, zangers en dansers om zich heen verzameld om het aangrijpende Homebody op de planken te zetten. Ondanks een talentvolle cast en sterke onderdelen slaagt de productie er door de overvloed aan elementen niet in om je mee te slepen in het verhaal.

Roerige tijden

Een krat met de opschrift ‘destination Kabul’ wordt met een harde klap geopend. Er komt een kleine huiskamer tevoorschijn. Het is de kleine maar veilige leefomgeving van huismus (Monic Hendrickx), die haar dagen slijt in een luie stoel waarin ze leest in een verjaarde reisgids en droomt van romantiek en avontuur in het roerige Kabul. Een plaats die, zo blijkt uit haar citaties uit het boek, alleen maar roerige tijden heeft gekend.

Haar verhalen zijn even humoristisch als triest. Haar echtgenoot, ’de zwijgzame hofleverancier van verwijtende blikken’, is net als zij aan de antidepressiva en ook de relatie met haar dochter Priscilla is niet goed. In haar dromen vindt ze de liefde bij een hoedenverkoper zonder vingers in het authentieke en exotische Afghanistan.

Cliché

De werkelijkheid ziet er minder rooskleurig uit. In het tweede deel van Homebody wordt de huiskamer ingeruild voor een donker slagveld met rondvliegende auto-onderdelen. Drama maakt plaats voor opera, muziek en dans. Het decor ziet er spannend uit en het verhaal zit vol dramatische gebeurtenissen. Echtgenoot Milton en dochter Priscilla komen het lichaam van de overleden huismus ophalen, maar zij blijkt uiteindelijk hertrouwd en uit beeld verdwenen.

Confrontaties met de agressieve zedenpolitie, opiumverslavingen en een ontmoeting met de verstoten vrouw van Huismus’ nieuwe echtgenoot volgen. Maar al deze drama grijpt je niet aan. Dat is te wijten aan een wat clichématige uitwerking en te veel gebeurtenissen en vraagstukken in een korte tijd.

Krachtige dans

Toch bevat de voorstelling sterke elementen, zo ook in de dans. Remi Wortmeyer tekende voor de choreografie en bracht een aantal goede dansers van Het Nationale Ballet mee. De choreografie zelf mag dan niet de meest verrassende zijn, maar is wel effectief en past in het verhaal.

De rollen van Priscilla en Milton worden gedanst door Erica Horwood en Casey Herd. Erica is een mooie en emotionele danseres en het is fijn haar in een grote rol als deze te kunnen zien dansen. Haar gezicht spreekt boekdelen wanneer ze geconfronteerd wordt met angstige situaties op de straten van Kabul. Ook Milena Sidorova als de verstoten Mahala maakt indruk in een bijna hysterisch wanhopige solo en een integer duet met Casey. Tot slot dansen Daniel Cooke en Thomas van Damme als de vechtende Cain en Abel een krachtig duet.

Als toeschouwer moet je snel schakelen tussen de verschillende disciplines en ondanks dat Homebody als geheel niet overtuigt, zijn er wel mooie dingen in te ontdekken. ODD Continent heeft met dit sterke team ongetwijfeld genoeg potentie om in de toekomst te overtuigen met nieuwe ambitieuze projecten.