Op 7 september toog ik naar Arnhem voor de première van “HARTSLAG” van Introdans.  Vier choreografieën van 3 choreografen. Een avond waar ‘passie’ centraal beloofde te staan. Bring it on!

1. Fugaz – Cayetano Soto
Deze ode aan de overleden vader van de choreograaf toont danseressen in huidkleurige pakjes in lichtspots. Dansers in donkere kledij voegen zich vanuit het publiek bij hen en een aantal aangrijpende duetten volgen. Hij is sterk en neemt het initiatief, haar lichaam vraagt om ondersteuning. Hij controleert, tilt haar en laat haar vallen. Zij blijft haar lijf in beweging zetten met de laatste krachten die ze kan vinden. Dan is de strijd gestreden en dooft het licht. Werkelijk prachtig. De dansers dansten recht mijn hart in en het leek of ik de hele choreografie op één enkele ademhaling heb beleefd.

2. Por vos Muero – Nacho Duato
De vertellingen van het Spaanse hof… Een choreografie als een verhaal in zeven hoofdstukken. De Spaanse muziek uit de 15e en 16e eeuw wordt aaneengeregen door een hele fijne, warme Spaanse mannenstem die een sonnet van Garcilaso de la Vega voordraagt. Het decor is simpel en doeltreffend: je waant je op een bal van weleer. De dansers en danseressen geven met ballet en moderne dans de parendansen aan het hof weer. Het is gedragen en toch speels, aards en toch licht. Door het knippen met hun vingers en het klappen in hun handen maakt zelfs mijn flamencohart een sprongetje. Van de attributen als maskers en zwaaiende wierookhouders ben ik persoonlijk niet zo. Kwestie van smaak (en reuk..). Ondanks het feit dat het zo af en toe langer duurde dan mijn aandacht groot was: Barok rocks!

3. Con Perdut – Nacho Duato
Arabische duizend-en-één-nacht betovering. Een indrukwekkend en sensueel duet dat je van begin tot eind meesleept. De stem van Maria del Mar Bonet is hier zeker medeverantwoordelijk voor. Rashaen Arts imponeert met zijn krachtige energie. Je gelooft alles wat hij vertelt met zijn lichaam.Veel te vroeg alweer verlaten we de zinderende hitte van deze fata morgana van de liefde.

4. Boléro – Thierry Malandain
De opbouw in de opzwepende muziek van Ravel is een bekend gegeven. De choreografie van Malandain is het slotstuk van de avond. Te hoge verwachtingen? Ga ik al te veel uit van mijn eigen beelden en belevingen ten aanzien van de muziek? Wil ik onbewust blijven hangen in de sfeer van “Con Perdut”? Hoe het ook zij, ik word niet meegesleept door de dansers die in een vierkant, geschapen door doorschijnende schermen, bewegen. Hoe ik herhaaldelijk ook mijn best doe om er volledig voor te gaan. Rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan. Een uitputtingsslag op een paar vierkante meter, waarbij het lijkt of er werkelijk op elke afzonderlijke noot in de muziek een beweging bedacht moest worden. De passie vind ik pas als de dansers aan het einde staan na te hijgen met een prachtige intensiteit. Niet voor mij dus. Maar wellicht wel voor jou?