Met het programma Bont en blauw op 17 mei in Den Haag bracht Introdans maar liefst zeven korte balletten. In het publiek zaten opvallend veel kinderen en dat was niet zonder reden. De avond werd namelijk verzorgd door het Introdans ensemble voor de jeugd. Hoe bont maakte dit gezelschap het deze avond eigenlijk?

Moderne dans voor kinderen

Het Ensemble voor de jeugd is één van de drie pijlers van Introdans. Het brengt moderne balletvoorstellingen speciaal voor kinderen, wat uniek is in Europa. Het ensemble heeft zowel bestaande stukken van Introdans als speciaal voor deze groep gecreëerde voorstellingen op het repertoire staan.

Bont en blauw bracht voor de pauze vijf balletten van de vindingrijke Amerikaanse choreograaf Alwin Nikolaïs (Crucible, Noumenon, Dime in the Slot, Two not together en Tensile Involvement). Het tweede deel van de avond was gereserveerd voor Short Circuit van de Zwitserse Jérome Meyer en voor Blue Journey van David Middendorp. Ik zet de drie stukken die voor mij het meest aansprekend waren even op een rij. 

Neon ledematen boven een spiegelgalerij

Crucible van Alwin Nikolaïs beet deze avond het spits af. Een nieuwsgierigmakend en speels stuk met neonkleurige verlichting en een rij horizontaal spiegelende panelen van waarachter slechts delen van de dansers te zien zijn. Steeds andere lichaamsdelen duiken op boven de spiegels, schijnbaar losgeraakt van de rest van de lichamen. Ze zweven, duiken of haken op allerlei manieren in elkaar. Soms lijken ze letters te vormen of leestekens, soms lijkt het alsof ze in een computergame zijn beland. De neonkleurige verlichting op de armen, benen, voeten en ruggen versterken deze illusie zeker.

De muziek (ook van de choreograaf) is lastig te omschrijven en bestaat vooral uit abstracte geluiden die geen vloeiend geheel vormen maar goed bij de bewegingen passen. Leuk detail, ook gezien de jonge doelgroep, is dat de dansers het decor zelf ontmantelen en de spiegelpanelen wegdragen, waardoor je even een kijkje achter de schermen krijgt. 

Linten vlechten

In Tensile Involvement laat Nikolaïs de dansers aan lange rekbare linten dansen die boven het podium vast zitten. De dansers creëren prachtige beelden wanneer ze als spinnen een web van diagonale lijnen weten te weven of met groot gemak kunstige vlechtwerken laten ontstaan. Je komt ogen tekort, net als je probeert te ontrafelen hoe alles in elkaar zit hebben de dansers hun vlechtwerken al weer ontward en is een nieuw adembenemend tafereel te zien. 

Fantasierijk schaduwspel

Het laatste ballet is wat mij betreft ook de absolute topper van de avond: Blue Journey van David Middendorp. Een geniaal, zeer verrassend visueel schouwspel waarbij je als publiek telkens op het verkeerde been wordt gezet. De schaduwen van de dansers op een wand op het podium blijken ineens niet echt maar geanimeerd te zijn.

Middendorp heeft zijn fantasie de vrije loop gelaten als hij schaduwen een eigen wil geeft en ze weg laat lopen van de danser of ze ineens op laat gaan in kringelende rookpluimen. Schaduwen worden persoonlijkheden die interacteren met de dansers of helemaal hun eigen gang gaan. Vanwege alle verrassingen vergeet je bijna dat er ook nog heel mooi en energiek gedanst wordt door de vijf dansers in dit stuk. Een prachtig sluitstuk van de avond dus, met ook complimenten voor de geestige en inventieve animaties die door Middendorp zelf geproduceerd zijn.

Volwassen

Het was voor het eerst dat ik het Introdans Ensemble voor de jeugd zag, maar de ervaring is voor herhaling vatbaar. Het complete programma had zonder problemen voor een zaal met uitsluitend volwassenen opgevoerd kunnen worden. De beknopte duur van de balletten, de veelheid aan visuele verrassingen en de humor hier en daar maakte het programma geschikt voor jeugdige kijkers, maar verder was er naar mijn mening helemaal niets onvolwassen aan Bont en blauw.

Choreografie: Alwin Nikolaïs, Jérome Meyer en David Middendorp