Al een aantal jaar brengt de Haarlemse dansdocente en choreografe Jolien van Haaster op succesvolle wijze amateur dansvoorstellingen aan de man. Dit jaar geeft zij tijdens twee voorstellingen een podium aan verschillende (semi-)professionele dansgroepen uit heel Europa. Dansfestival Choreo Voor Ghana heeft niet alleen het verder op de kaart zetten van de moderne dans als doel: alle opbrengsten gaan naar de creatieve ontwikkeling van kansarme kinderen in Ghana. De laatste van de twee voorstellingen is op 12 oktober om 20:00 uur in theater De Luifel in Heemstede.

Als dansliefhebber en kenner van het eigen werk van de choreografe, ben ik met hoge verwachtingen de eerste voorstelling van Choreo Voor Ghana gaan bekijken. Mijn verwachtingen werden overtroffen door juweeltjes van choreografieën, innoverende stijlen en een veelzijdigheid aan charismatische dansers. Hieronder doe ik verslag van de verschillende optredens.

Upside Down

De solo Upside Down, gedanst door Daniel Afonso, greep het publiek er met zijn haren bij. In hoog tempo laat de danser bijna onophoudelijk de meest vernieuwende en gedetailleerde bewegingen zien. Zijn optreden schurkt tegen mime aan. We kijken duidelijk niet naar een academisch geschoolde danser, maar naar een mens met grote controle over zijn lichaam. Dit maakt het des te interessanter. Het prachtige einde, waarbij hij op zijn hoofd met zijn benen door de lucht loopt, voelt echter wel wat uit de lucht gegrepen. Er mist een duidelijke opbouw in het stuk, waardoor de solo wat lang aanvoelt. Dit was minder erg geweest als de danser zijn eigen aandachtsveld had uitgebreid naar het publiek.

Migration of Soul

Dansgroep Haarlem laat met Migration of Soul opnieuw zien dat danstechniek niet alles is. De opening, waarbij een groep meisjes wat onhandig dicht op elkaar door de ruimte strompelt, roept meteen een licht en grappig gevoel op. De veelzijdige choreografie voelt als een geheel en de momenten waarop er niet gedanst wordt, maar de dansers gewoon op het podium ‘aanwezig’ zijn, zijn ijzersterk. Ook wordt er op zeer pure wijze contact gemaakt met het publiek. Het grappige is er al gauw vanaf wanneer er sierlijk en kundig door de lucht gesprongen wordt. Alles wordt gedaan met eenzelfde rust en aandacht die je alleen maar serieus kunt nemen.

Soldaat

Soldaat, een choreografie van Martina Tak-Visser, wordt indrukwekkend simpel en sterk uitgevoerd door een kleine gemengde groep dansers. De verwachting die de titel oproept, wordt met bombastische muziek en een enerverende choreografie ingelost. Verschillende aspecten geven de Nederlandse nationaliteit van de groep weg. Er is een veelheid aan lange armen en rechte benen, die zeer precies in de ruimte worden geplaatst en kleding- en haarstijl hebben een hoog ‘doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg’ gehalte.

De vraag rijst of hier bewust voor gekozen is of dat dit onbewuste Nederlandse eigenschappen zijn. Het terugkomende rennen in slowmotion achterop het podium overtreft elke andere beweging. De beheersing van de danstechniek uit zich hierbij in souplesse, kracht, balans en de plaatsing van het lichaam. Wanneer er een soldaat sneuvelt, komt dit hard aan. Bij de uitvoering van de sterf-scene komt een zachtheid kijken die haaks staat op het ‘vechten’ en ‘vluchten’ van daarvoor. Ongemerkt ben ik bij het verhaal betrokken geraakt.

Brotherhood

Brotherhood, uitgevoerd door het multi-culturele mannelijke gezelschap Brotherhood Dance Collective, is een van de hoogtepunten van de avond. De vijf mannen springen als apen aan lianen de zaal door. Er wordt ongelooflijk strak gedanst en op humoristische wijze gebruik gemaakt van de mimiek. Door een combinatie van Capoeira, hiphop en moderne dans heeft de groep zich een zeer eigen stijl aangemeten. Deze stijl is sterk genoeg om een heel stuk mee te vullen.

In het middenstuk, waar meer typisch modern gedanst wordt, gaat de humor verloren. Hierdoor valt het uit de toon. De mannen die recht het publiek inkijken, trekken de aandacht met overtuigingskracht en inlevingsvermogen. Het nummer van Stromae sluit perfect bij het stuk aan, welke lijkt te gaan over ‘the troubled young man’ die eerst zijn plekje moet veroveren voordat hij vervolgens met liefde in de groep wordt opgenomen. En die jungle is de straat.

Letting Go

Op zeer korte termijn springt het duet koppel Miriam & Kianti van Dansgroep Haarlem in met het duet Letting Go. Het stuk valt qua niveau uit de toon, maar heeft iets lieflijks en romantisch. Het begin, waarbij twee meisjes in een kleedje gewikkeld op een heuvel naar de ondergaande zon lijken te kijken, is mooi en simplistisch. Het kleed had als rekwisiet achterwege gelaten kunnen worden, aangezien het hogere verwachtingen schept. Het had beter benut kunnen worden, nu kwam het vooral wat ‘bedacht’ over. De aarde getinte outfits complementeren de dans wel. Het koppel maakt indruk met een mooie danstechniek welke naar voren komt in goed uitgevoerde sprongen.

Expectations

Alleen al voor de dansgroep Dance in Art met hun dans Expectations raad ik mensen aan om een kaartje te kopen. De enige groep die op 12 oktober weer te zien is, laat je achter met een gelukzalig gevoel dat je als vrouw trots mag zijn op wie je bent. Door uitstekende techniek en de cultivering van het vrouwelijk lichaam in combinatie met guitige, eigenwijze bewegingen, schept de groep een sfeer van totale zelfacceptatie. Je gaat meteen van de dansers houden, die stuk voor stuk voor hun eigen identiteit staan.

Het duet van de twee hoofdroldanseressen is adembenemend mooi uitgevoerd. Ook weer een resultaat van hoogstaande techniek en karakter. Deze groep combineert kwaliteit en creativiteit met het doodnormale wat hen als groep en individuen onweerstaanbaar aantrekkelijk maakt. Qua muziek hadden ze geen betere keuze kunnen maken dan voor een heerlijke traktatie van Nina Simone.

Foto's door Janetta Verheij