Drie avonden achter elkaar eigenden de dansers van Mimulus Companhia de Dança zich het podium toe van het Spuitheater in Den Haag. Nadat zij dansvoorstellingen over de hele wereld hadden gegeven, haalde de organisatie van het Holland Dance Festival Dolores van dit Braziliaanse dansgezelschap onder leiding van Jomar Mesquita naar Nederland. En dat was een goede zet!

Latin cocktail

Mesquita, zoon van twee dansschooleigenaren, brengt een smaakvolle vrije interpretatie van ballroom- en latin dansstijlen als tango, samba, salsa, rumba, merengue en moderne dans. Daarbij wordt hij geïnspireerd door filmmaker Pedro Almodovar. Op het achterdoek zien we een grote bloem en voor het podium een ‘gordijn’ van ragfijne draden, wat maakt dat we alles met fijne streepjes zien, alsof je naar een grofkorrelige foto of film kijkt.

De kostuums zijn vrij casual in Zuid-Amerikaanse stijl en voegen veel sfeer toe aan het stuk. Allemaal vergezeld door een lekkere playlist met nostalgische nummers zoals Concierto para Bongo van Pérez Prado, Ne me quitte pas van Jacques Brel maar ook eigentijdsere stukken als Whirl Y Reel 2 van Emmerson & / Spillane of Raquel van Rufino Almeida, bekend van de film Hable con ella van Almodovar.

Rafelranden van de liefde

Centrale thema’s in Dolores zijn liefde en pijn, concepten die de dansers energiek tot leven weten te brengen. Ze laten daarbij zien dat de grens tussen liefde en pijn niet altijd scherp te trekken is en tonen ook de rafelranden van de liefde. Door het hele stuk heen worden de vrouwen (soms hardhandig) aan hun haren getrokken, worden mannen in hun kruis gegrepen, wordt luidkeels gegild of beperken dansers elkaar in hun vrijheid. Wanneer spreek je van liefde, wanneer van lust en wanneer van machtsvertoon of sadisme?

Badhanddoeken en kralenkettingen

Mijn favoriete scènes waren die waarin met badhanddoeken en kralenkettingen gedanst werd. Eerst bevonden de handdoeken zich nog op de hoofden van de danseressen, maar al snel werden ze gebruikt om hen in te wikkelen, hen mee te liften of achter te verbergen. Of de vrouwen werden staand op de handdoeken voortgesleept. Allemaal met een vleugje humor. Verbondenheid werd mooi weergegeven door man en vrouw samen één halsketting te laten dragen terwijl een ketting gewikkeld om beide polsen eerder aan handboeien deed denken.

Levenslustige dansvoorstelling

In elke voorstelling vertolkte een Haagse actrice een kleine rol als ‘moeder’, wat ik een erg leuk idee vind van Mesquita. Op deze manier legt hij namelijk een relatie met de stad waarin opgetreden wordt. Hoewel Anette Kreijkamp deze rol vol overgave en geestig wist te vertolken, kwam zij als niet-danser toch als een vreemd element en daarom wat ongemakkelijk over.

Samenvattend was de voorstelling vol levenslust en zeer de moeite waard. Onthoud die naam dus: Mimulus.