Ederlezi

Het ITs Festival is een jaarlijks evenement door heel Amsterdam waar je kunt genieten van diverse voorstellingen in meerdere theaters. Het festival met onder andere dans, theater en muziek opende 21 juni met een dansvoorstelling van de Noordse Hedendaagse Dansacademie uit het Verenigd Koninkrijk. Ik besloot ook een kijkje te nemen en bezocht de driedelige voorstelling Choreo Triple Date. De drie stukken die ik kreeg voorgeschoteld verschilden enorm en hadden lastige namen: Kommandopiece aka Space Invaders, Iki ucu boklu degnek en Ederlezi.

Kommandopiece aka Space Invaders
Het begon heel leuk met het stuk Kommandopiece van de Theater Academie in Helsinki. Voordat de voorstelling echt was begonnen dansten meerdere personen geblinddoekt en gekleed in commando-uniformen door het hele gebouw van de oude Doelenzaal in Amsterdam. Er werd minimale electro muziek gedraaid en de personen dansten alsof ze aan de drugs zaten op een rave festival. Toen alle toeschouwers binnen waren, waaronder danser Ellen Houck uit de Heart2Beat groep van Isabelle Beernaert, zakten alle personages in elkaar alsof ze hun botten niet meer voelden. Het zou een spannende grappige eerste show worden die de grens opzocht van theater en choreografie.

Kommandopiece aka Space Invaders

“Niemand in dit stuk is een danser, maar we zijn wel begeleid door een choreograaf”, vertelt bedenker Jarkko Partanen op het einde. In het stuk nauwelijks gedanst. Het publiek wordt wel meegenomen in een stuk waar de toeschouwer zelf aan meedoet. Voor “de veiligheid” van het publiek moeten we ook precies doen wat de acteurs zeggen. Dus verplaatsen de toeschouwers zich van de ene naar de andere hoek terwijl de groep acteurs militaire oefeningen doornemen. Leukste moment van dit eerste stuk: het publiek wordt in twee groepen verdeeld en kan elkaar zien op een scherm, de groep acteurs bestormen dan omstebeurt beide groepen met veel kabaal alsof een SWAT-team een stel bankovervallers arresteren. De acteurs spelen ook continu op de lach door ontzettend serieus te blijven terwijl ze de raarste dingen doen: iemand uit het publiek niet fouilleren, maar masseren of een toeschouwer heel overdreven als VIP escorteren om daarna te zeggen “nu ben je veilig”.

Iki ucu boklu degnek

Iki ucu boklu degnek
Het eerste stuk van de drie voorstellingen was dus erg vermakelijk, maar nog heel veel dans had ik niet gezien. Daar kwam verandering in met het tweede stuk van choreograaf Orçun Okurgan. De titel komt uit ene Turks gezegde: of je nou naar boven of beneden gaat in het leven, er is overal shit. In het stuk zelf dansen drie in rood geklede dames met clowneske gezichtsuitdrukkingen. De monden staan continu open en de dansers kijken zeer verbaasd terwijl ze goed en synchroon een moderne choreografie uitvoeren. Het was alleen moeilijk te begrijpen waar het stuk nou precies naartoe ging en door de vele herhaalde danspassen was het niet zeer spannend om naar te kijken. Intrigeren deed het wel, maar daar bleef het bij.

Ederlezi
Het laatste stuk was afkomstig van de Deense Nationale School van Hedendaagse Dans en ook hierover was ik helaas niet erg te spreken. Een voorstelling van twee mooie blonde vrouwen die de lente en vrouwelijkheid vieren door eerst een pad van bloemen neer te leggen om elkaar er vervolgens doorheen te slepen. Misschien raakte de muziek me gewoon niet of was de choreografie simpelweg niet heel vernieuwend, maar er was niet één memorabel moment. Ondanks dat de danseressen Anne Nyboe Kristensen en Malin Sandberg sterke dansers zijn, konden ze mij nog niet overtuigen als choreografen.