Het zal niet zo snel gebeuren dat je iemand ziet weglopen bij een dansvoorstelling, maar tijdens het imPulstanz dansfestival in Wenen bij de voorstelling Antigone, Sr verliet meer dan een kwart van de toeschouwers de zaal. Maar verdiende de dansvoorstelling van de Amerikaanse choreograaf Trajal Harrel, die in het teken stond van dans, zang, Griekse mythologie, theater en de modellenindustrie deze behandeling?

In het hartje van de Oostenrijkse hoofdstad ging ik naar de voorstelling kijken die een van de spraakmakendste van het imPulstanz festival moest worden. De choreograaf uit New York, Trajal Harrel vervolgt zijn serie Twenty Looks – Paris is Burning in the Judson Church met invloeden van de Voguing en catwalking scene. Hij doet dit samen met de postmodernisten van het Judson Dance Theater. Het stuk duurt 135 minuten en de buitentemperatuur is buiten dik 30 graden. De binnentemperatuur van het mooie Kasino am Scharzenbergplatz is minstens net zo hoog. Zwaar om een voorstelling in neer te zetten, zwaar om naar een voorstelling te kijken.

Laag tempo
Choreograaf Harrel legt, voordat de voorstelling begint, met trillende handen uit dat het stuk bedoeld was voor een grotere zaal. “Maar dit is wat we hebben”, zegt Harrel met rollende ogen om de lach van de zaal op zijn hand te krijgen. Maar ze zijn ook nog bezig met de lichten en kostuums te verbeteren. Excuses maken voor je stuk terwijl het nog moet beginnen, is meestal geen goed teken. De voorstelling begint met een donker podium en drie verlichte vierkanten waar vier van de vijf dansers een solo op dansen. De dansers lijken allemaal een vrij verschillende achtergrond te hebben: underground, modern of technisch. Maar één danser weet echt te overtuigen en danst met passie. De solo’s van de andere dansers duren te lang en je begint als kijker te begrijpen waarom het stuk 135 minuten duurt.

Als de choreograaf (vooral bekend om zijn acts als travestiet) de microfoon pakt om er keihard schreeuwend het verhaal van de Griekse Antigone tragedie op zijn manier uit te leggen, verlaten de eerste mensen de zaal. Het volume zou hier vooral ietsje zachter kunnen. Het moet niet zo zijn dat je bij een dansshow je oren dicht wilt knijpen. Daarna gaat de choreograaf met een van zijn dansers op een matras zitten om in een kleine spotlight te dansen met langzame armbewegingen. Nog wat toeschouwers kunnen de traagheid van het stuk niet aan en lopen weg. Daarna vertellen de twee wat ze allemaal zijn. “We are Kanye West and Jay-Z. We are Federer and Nadal”, gevolgd door de meer humoristische “We are the world, we are the children”. Maar ook dit gedeelte duurt te lang.

Lachwekkende outfits
Daarna wordt de zaal goed verlicht en gaan de dansers met aparte en lachwekkende outfits over de catwalk. De voorstelling probeert vooral het publiek te laten lachen door de mannelijke dansers zich extreem vrouwelijk te laten gedragen. Het is bijna een klein blikje in de wereld van travestie met af en toe een goede danssolo erdoorheen. Er wordt vooral veel gelachen om het commentaar van de choreograaf op de outfits. Samen met een andere danser op hakken roepen ze dingen als “dit is de beroemde Snuiqa lijn”, waarop de ander antwoordt: “nooit van gehoord”. Maar vooral als een van de dansers met een outfit op komt lopen waardoor het lijkt alsof hij gigantische billen heeft, moet het publiek lachen. Als de choreograaf dan zegt dat “de mythische zwarte mensen wel van wat extra grote billen houden”, krijg ik ook een grijns op mijn gezicht.

De hoge temperatuur en de lak aan snelheid in de voorstelling zorgt ervoor dat de zaal steeds leger wordt. Maar iedereen die is blijven zitten, wordt getrakteerd op pompende muziek en grote explosieve dansmoves. De dansers dansen zo opzwepend op de harde muziek dat je als toeschouwer je even in een club waant, waarbij je niet stil kunt blijven zitten. Bijna iedereen in het publiek beweegt heftig mee in zijn of haar stoel. Na dit hoogtepunt, dat in vergelijking met de andere stukken langer mocht duren, verschijnt een van de overige dansers compleet gehuld in een bizarre outfit op het podium.

Staande ovatie?
De felle lichten gaan opeens uit als de danser het podium betreedt. De combinatie van de felle lichten die opeens uitgaan en de donkere zaal die overblijft, zorgt ervoor dat je ogen een speciaal effect zien. Naast de danser zie je namelijk grote oranje of paarse strepen (verschilt per persoon)  de zaal kleuren.  De show eindigt dan met solo’s die alweer te lang duren. Hierdoor verlaten weer heel veel mensen de zaal en wordt de magie van totale duisternis verbroken.

Uit het niets gaan dan de lichten aan en wordt het publiek eigenlijk gevraagd te klappen. Een staande ovatie blijft dan ook uit. De show was divers en er waren goede dansmomenten , maar het had over het algemeen te weinig inhoud en de humor moest teveel komen van mannen die doen alsof ze vrouwen zijn. Spraakmakend was Antigone, Sr zeker, maar de toeschouwers die wegliepen, kun je het ook niet helemaal kwalijk nemen, hoe onbeleefd het ook is.

Het onderste filmpje is een vorig deel van deze serie voorstellingen.