School of Thought: een intieme kijk in de wereld van Lightfoot León
Het Nederlands Dans Theater sluit het kalenderjaar af met een nieuwe versie van School of Thought van Sol León en Paul Lightfoot, een dansvoorstelling die de toeschouwers letterlijk dichtbij de dansers van NDT1 brengt. Het is een intieme kijk in de wereld van de choreografen die innemend maar soms ook onhelder is.
Midden in de dansvoorstelling
Wanneer de deuren van de Rabozaal van de Stadsschouwburg Amsterdam opengaan is het meteen duidelijk: deze avond is anders dan anderen. Bij binnenkomst is de dansvoorstelling namelijk al begonnen. Het publiek neemt zachtjes plaats op één van de vier tribunes die rondom het podium opgesteld staan. Als toeschouwer kom je dus niet alleen middenin in een voorstelling terecht, maar zit je er ook nog eens bovenop.
Na de eerste verwondering over de dansers die zo dichtbij mij staan, de prachtige kroonluchters die boven de tribunes hangen en de zachte klanken van de muziek probeer ik grip te krijgen op het verhaal. De dansers zijn gehuld in formele (school)uniformen en lijken zich allemaal in een andere situatie te bevinden. Sommigen delen niet meer dan alleen het podium, terwijl de verhalen van anderen resulteren in ontmoetingen en interactie. Ze lopen over het podium, praten in zichzelf of tegen een onzichtbaar persoon in een vreemde taal en herhalen hun strakke danspassen. Het zijn ongrijpbare maar fascinerende figuren.
De school van het leven
Als danseres Parvaneh Scharafali begint te zingen en het ensemble ruimte maakt voor haar en twee mannelijke dansers (Thiago Bordin en Roger van der Poel) wordt de eerste verhaallijn in gang gezet en is de voorstelling écht begonnen. Wat volgt zijn veelal losse scènes die allen een compleet andere stijl en sfeer hebben. Opgewekte shownummers met zingende dansers (wat overigens prima klinkt) en slapstick achtige bewegingen worden opgevolgd door melancholische duetten waarin de dansers ook spreken (vaak in hun eigen taal). Het is niet altijd makkelijk om grip te krijgen op alle stukken en de diverse verhaallijnen, maar er is één thema dat steeds terugkomt: tijd. Heden en verleden smelten samen, soms ongemerkt en soms met wat horten en stoten.
Een ander onderwerp dat opvalt en terugslaat op de titel is school en het leerproces. De als twee geestelijken geklede Georgi Milev en Jorge Nozal kunnen leraren voorstellen die een les aanleren, terwijl de dansers juist hun lessen trekken uit het leven. Het is als een reis door het leven van de choreografen waarbij de verschillen de levensfases en gebeurtenissen er geleidelijk aan toe leiden dat zij een eigen visie ontwikkelen. Of zoals de choreografen dat zelf verwoorden: een school in het vrije denken.
School of Thought onderscheidt zich door de intieme zaalopstelling waardoor je letterlijk en figuurlijk dichtbij de dansers staat. Choreografen Paul Lightfoot en Sol León zijn er wederom in geslaagd om een sfeervolle voorstelling te creëren waarbij ze hun herkenbare danstaal in een nieuwe ruimte plaatsen. Alle ingrediënten voor een bijzondere danservaring zijn aanwezig, maar door de vele verschillende verhaallijnen, thema’s en korte scènes is het toch moeilijk om volledig op de gaan in de wereld van de choreografen.
Ga voor de speellijst van School of Thought naar de website van Nederlands Dans Theater.
