Op 12 en 13 juni kleurde Ahoy Rotterdam rood voor de gloednieuwe voorstelling Julia. Deze show van het Rotterdams Philharmonisch Orkest brengt symfonische muziek in combinatie met dans, zang en (lucht)acrobatiek. Dit op initiatief van Mike Schäperclaus, innovator van het orkest. Samen met een aantal internationale top-vakmensen, zoals voormalig artistiek leider van Cirque du Soleil Guy Caron, dirigent van the World Orchestra Josep Vincent en topchoreograaf Timor Steffens maakt Schäperclaus een voorstelling die nog nooit door een klassiek orkest is geproduceerd. Julia vertelt het klassieke verhaal van de zoektocht naar liefde. Met negenentachtig dansers - van klassieke ballerina’s tot hip-hop dansers - en vijftien acrobaten is deze voorstelling voor mij een prachtige ervaring.

Julia is ontstaan vanuit het idee van Mike Schäperclaus om klassieke muziek te visualiseren. Op een dag reisde hij af naar Mallorca om daar zijn idee te delen met Josep Vincent en Guy Caron. “We spraken over de kracht van muziek, over beweging, over veranderen en vernieuwen en zo ontstond een geweldig concept voor het visualiseren van klassieke muziek”, aldus Schäperclaus. In Ahoy Rotterdam komt Julia tot leven en mag ik zien of zijn liefde voor deze voorstelling ook mijn hart zal bereiken.   

Romeo en Julia in zang, dans, muziek en projectie

Toen ik op een rustige zondagmiddag televisie keek en daar de trailer zag van de voorstelling Julia dacht ik direct: “Daar moet ik naartoe!”. Als dans- en muziekliefhebber uit Rotterdam mag ik deze voorstelling natuurlijk niet missen. Ik zie in de weken daarna veel publiciteit rond de voorstelling, dansers en choreografen voorbij komen, met name op social media. Zo werden er steeds nieuwe filmpjes geplaats over ‘the making of Julia’. Elke week maakte de filmpjes mij nieuwsgieriger. Dit moet fantastisch worden. Met grote verwachtingen en heel veel zin in een mooie voorstelling zat ik afgelopen zaterdag in de zaal. Een groot, rood theaterdoek schermt het podium af. Hoewel Ahoy enorm is, vind ik de opzet van de zaal niet massaal. Mijn zitplaats valt wel wat tegen. De stoelen in de arena van Ahoy staan recht achter elkaar en ik heb moeite het podium te zien. Ik maak me er niet al te druk om, dat komt vast wel goed.

Verhaal van Julia in dans en muziek

De voorstelling wordt geopend door slagwerkers Ronald Ent en Martin Baai. Vanaf de tweede ring, hoog in de zaal, voeren zij de spanning tot de start van de voorstelling op. Ondanks hun afstand van elkaar, zijn ze perfect op elkaar ingespeeld. Mijn aandacht is getrokken. Dan verschijnt een projectie van de verteller, Stanley Burleson, op het rode doek. Hij vertelt ons over Julia, of eigenlijk over alle Julia’s, want we zien vanavond allemaal verschillende Julia’s: een zingende, dansende en vliegende Julia. Alles is mogelijk. Eén ding hebben ze gemeen; ze zijn op zoek naar de liefde.

“Laten we beginnen met de onmogelijke liefde”, vertelt Burleson. Het doek valt en we horen én zien het Rotterdams Philharmonisch Orkest op het podium. Dan klinken de herkenbare tonen van Prokofjev’s Montagues en Capulets uit Romeo en Julia. De prachtige muziek van het orkest wordt gevisualiseerd door een groep moderne dansers van Codarts Rotterdam. De strijd tussen de families van Romeo en Julia is te horen in de wisselende hoge en lage tonen in de muziek en te zien in dans. Met ferme passen komen de twee families elkaar tegemoet. De groepen dansers bewegen met grote strijdbare bewegingen tegenover elkaar en gaan constant tegen elkaar in. Julia is herkenbaar aan haar rode jurkje en wordt door de groep dansers omringd als symbool van bescherming. Ik voel de spanning van de strijd en ik betrap mezelf erop dat ik van links naar recht meebeweeg op mijn stoel.  Naast dans wordt de symfonische muziek ondersteund door projectiebeelden op de achterwand van het podium. Soms door beelden van de muzikanten en soms door verhalende visuals. Eerlijk gezegd kijk ik niet veel naar de projecties; er gebeurt zo veel dat ik keuzes moet maken.

Dans smelt samen met acrobatiek in Julia

De muziek van het Rotterdams Philharmonisch orkest staat centraal in Julia. Zonder uitzondering dringen de muziekstukken tot mij door en realiseer ik me dat het lang geleden is dat ik een (moderne) dansvoorstelling heb gezien waarin de muziek live, echt en vol passie gespeeld wordt. Toch is het onbewust voor mij steeds de dans die mijn aandacht trekt. Er zijn naast het openingsstuk van onmogelijke liefde drie scenes in de voorstelling die mij qua dans het meest bijblijven. Nog vrij in het begin van de voorstelling hebben Romeo en Julia een momentje samen. Een grote hoepel staat voor de verbinding tussen beide dansers. Ze dansen samen in de hoepel zonder de vloer te raken; vloeiend en toch gewaagd. Ik bedenk me dat een hoepel hier het perfect gekozen voorwerp is om mee te dansen. Een oneindige cirkel symboliseert hier voor mij het altijd samenblijven van de twee geliefden. Naast het liefdesverhaal dat de dansers vertellen, is de uitvoering uitermate knap; ze balanceren op het randje van vallen, sluiten elkaar in de armen en cirkelen langs elkaar heen. Acrobatiek en dans komen samen tot één geheel.

Halverwege de voorstelling hangt danseres Julia rond bij de vrienden van Romeo. Er ontstaat een speels, grappig en verrassend stuk acrobatiek. Julia flirt met de jongens en Romeo probeert haar aandacht te trekken. Steeds wordt zij weer afgeleid door de andere dansers. De groep dansers en Julia voeren de meest gewaagde lifts en acrobatische swings uit. Julia loopt over de handen van de dansers, wordt aan haar armen en benen door de lucht gezwaaid en hopt als een pingpong bal van de armen van de ene danser naar de ander. Na vele pogingen om zijn Julia letterlijk te vangen, sluit Romeo haar weer in zijn armen.

In het tweede deel van de voorstelling – na de pauze – is de scene Tango-passie mijn favoriet. In deze choreografie zijn er plotseling twee Julia’s te zien. Dit maakt Romeo in de war. Wie van de twee zal hij kiezen? De twee Julia’s zitten vast aan lijnen die hen steeds de lucht in trekken, als een soort springveren. Passend bij de tango zijn de bewegingen in de lucht scherp en krachtig. Steeds zweven de danseressen terug naar Romeo en wisselen ze elkaar af op de vloer. Dit stuk brengt mij op het puntje van mijn stoel. De dansers presteren het om de intieme tango groots over te brengen. De muziek bij deze choreografie, Libertango van Piazolla, wordt samen met het orkest gespeeld door Carel Kraayenhof op bandoneon. Een gepassioneerde en pakkende choreografie die een scherpe samensmelting van dans, acrobatiek en muziek laat zien. Én een uitvoering van de tango zoals ik die nog nooit eerder gezien heb!

Rotterdams Philharmonisch Orkest brengt Julia vol passie

Het niveau was binnen alle disciplines hoog en er gebeurde veel op het podium. Soms een beetje te veel. Ik was niet altijd in staat al het moois, waarvan ik niets wilde missen, te volgen en te zien. Enerzijds lag dat aan de indeling van in de zaal, waardoor ik met name de dansers slecht kon zien. Anderzijds hadden er wat meer momenten van rust en aandacht voor één discipline het geheel naar mijn idee nog sterker gemaakt. Zo werd er direct na de pauze een muziekstuk alleen door het orkest uitgevoerd. Hier was echt even aandacht voor de muziek. Er zaten ook grappige momenten in de show. Dit waardeer ik zeer, omdat ik mij kan voorstellen dat het in zo’n grote zaal niet gemakkelijk is een humoristische choreografie over te brengen.

Omdat mijn verwachtingen heel groot waren, kan ik niet zeggen dat deze overtroffen zijn, maar Julia is absoluut  een mooie show met performers van topniveau die ieder fantastisch zijn in wat ze doen. Één ding is zeker; alle muzikanten, dansers, zangers, acrobaten, choreografen en iedereen die aan Julia hebben meegewerkt, hebben dit vol overgave gedaan. Dat kon ik zien en voelen. Zonder passie voor hun vak was dit liefdesverhaal niet overgekomen. Ik heb genoten van de voorstelling.