T.r.a.s.h. bloedt en T.r.a.s.h. bloeit. Het zit in zak en as, is aangeschoten wild, want geen subsidie. Hoe moet dan verder? Kan het verder? Tegelijkertijd toont het dansgezelschap uit Tilburg met de nieuwste voorstelling Mein Liebling  dat het na een moeilijke periode grote stappen, erg grote stappen maakt, en toonaangevend blijft in de danswereld van Zuid-Nederland.

Mein Liebling bestaat uit een duet en vier solo’s.  Die chapters zijn los van elkaar te zien, maar in deze avondvullende voorstelling, het duurt 2,5 uur,  zijn ze aan elkaar gesmeed tot een uitdagende en verpletterende belevenis.

T.r.a.s.h., dat zijn toch die dansers die elkaar tegen een wand smijten? Nee, dus. Al lang niet meer. Choreograaf Kristel van Issum en vormgever Paul van Weert zijn een nieuwe weg ingeslagen waarin hun eigen kwaliteiten en de afzonderlijke kwaliteiten van de danseressen uitstekend tot hun recht komen.  Met dansen alleen ben je er niet. T.r.a.s.h. is veeleisend: de performers moeten zich binnenstebuiten keren, acteren, zingen en verleiden.

Dansers T.r.a.s.h. worstelen met het leven

De vier danseressen, allemaal klein van stuk, duiken vol overgave in het leven en lijken net zo hard  te worden teruggesmeten. De emoties van alle dag, het ondraagbare lijden en worstelen, de hardheid en ongrijpbaarheid van het leven en de liefde; de karakters in de voorstelling lopen er tegen te pletter. Keihard. Die wand, die is overal. Zet daar de muzikanten van het Vlaamse DAAU bij en dan kun je alleen maar ademloos ondergaan. Letterlijk, want na de pauze is de tribune weg en is er geen ontsnappen mogelijk. De zingende Braziliaanse danseres Helena Araujo klautert op de bar en het publiek staat met de neus op haar performance.  De sfeer is die van een nachtclub. Ook als ze een helling beklimt, eraf glijdt, uitgeput  en strijdend in een plas met water beweegt staat de toeschouwer er pal op. De toeschouwer voelt de druppels, wordt geraakt en aangeraakt  door de danseres.

In elk chapter zijn er elementen die het de performers moeilijk maakt om te bewegen. Een laagje zwart gruis op de vloer, een waterplas, een helling, een  hoge stoel van een tennisscheidsrechter, de performers moeten er mee zien te dealen. Dat geldt ook voor een installatie waarin danseres Lucie Petrusova aan een metalen staaf hangt en zich in plastic wentelt.

Modepoppetje en wervelwind in Mein Liebeling

In chapter 2: Beatrice – let’s Play, Total Kaputt laat danseres Tegels Pecht-Guido weer eens zien dat ze een prachtige performer is. Haar lolitakaraktertje (modepopje) praat, daagt uit, verandert van lief en onschuldig in hysterie en uitzinnigheid om daarna weer poeslief te zijn. Ze berijdt een stofzuiger, brabbelt, zingt, klimt in de scheidrechterstoel en  de emoties pingpongen alle kanten op. Ze is haar lief verloren en dan vechten hoop, teleurstelling en verdriet om voorrang. En hoe knap is het dan dat deze danseres  in amper een minuut het beeld oproept van een kind in een kinderstoel om dat dan snel om te buigen naar het beeld van een dictator achter zijn spreekgestoelte.

Chapter 3: Gloria – Wrapped in Plastic is een solo van Lucie Petrusova. Ze beweegt voor, op en in een installatie die nog het meest  doet denken aan een hefbrug of een spuitcabine van een garage. Compleet met compressielucht.  De Tsjechische danseres speelt met luchtdruk,  valt terneergeslagen tegen de achterwand en balanceert meters hoog op een ronde horizontale staaf.  Even daarvoor omhulde ze zich met transparant plastic. Maar is het eigenlijk wel een solo? Nee, eigenlijk niet. Lucie Petrusova danst alleen, maar ze reageert en duelleert met de repeterende klanken uit de accordeon van Roel van Camp van DAAU.  Een prachtig duet.

Chapters kunnen bondiger

Mein Liebling dat is een aangename lel in het gezicht. Het confronteert, het boeit en het gebeurt maar zelden dat een stuk van 2,5 uur om nog meer vraagt. Dat neemt niet weg, dat de chapters, zeker no 2, ‘Beatrice’ bondiger kunnen. Tegest Pecht-Guido houdt je bij de les, daar is ze ervaren genoeg voor, maar afhaken ligt in die scene op de loer.

Dit T.r.a.s.h. verdient een kans zich verder te ontwikkelen.  Laat dat duidelijk zijn.

Gezien: De NWE Vorst Tilburg

17 november 2016