Het machinale en fysieke komen samen in de dansvoorstelling Meeting van Antony Hamilton en Alisdair Macindoe, een dansduo dat al eerder in de smaak op cultureel festival Noorderzon. In Meeting staan ze in een kring van 64 kleine percussiedoosjes. Een visuele mantra die de toeschouwer hypnotiseert. Hamilton en Macindoe combineren in hun werk bewegingsontwerp met technisch vernuft.

Hamilton en Macindoe creëren beweging en geluid

Met Meeting zoeken Hamilton en Macindoe naar de minimale voorwaarden voor dans en muziek, ofwel ritme. Beide heren bevinden zich midden in een cirkel van houten computerdoosjes met hieraan een rood potlood. Alle doosjes zijn vooraf geprogrammeerd en de potloden geven de komende vijftig minuten gepland en strak georkestreerd een tikje op de grond. Hamilton en Macindoe worden gedreven door de ritmes die perfect zijn afgestemd tussen de 64 percussiedoosjes. Hamiltons (prijswinnende) choreografiestijl is gebaseerd op isolaties en locking uit urban dansstijlen. Vaak vervallen de mannen in herhalingen totdat het ritmepatroon van de computerdoosjes verandert. Macindoe ontwierp deze kleine ritmemakers, perfect afgestemd op elkaar.

Meeting is een ontmoeting tussen mens en machine

De mens en de machine is een bijzonder thema in dans, met name omdat het spannend is deze twee te vereenzelvigen op toneel. Als toeschouwer vroeg ik mij de eerste momenten van de voorstelling nog af wie op wie reageerde. De dans verloopt zo strak en georganiseerd, dat het leek alsof de mannen invloed uitoefenden op de ritmes van de machines. Wanneer de voorstelling vordert merk je echter dat de dansers een ongelijke strijd voeren. De robotjes zijn onherroepelijk strak geprogrammeerd en de dansers hebben de bijna onmogelijke taak de enorme stroom aan ritmes te volgen. Iedere ritmewijziging stuurt opnieuw de bewegingen van het dansduo aan. 

Wedstrijdje cijfers onthouden met savanten Hamilton en Macindoe

Aan het begin van de dansvoorstelling valt direct op hoe goed op elkaar afgestemd Hamilton en Macidoe bewegen. Met alleen al hun lichaamstaal bewijzen deze mannen volledig te zijn op elkaar ingespeeld, even later dansen ze moeiteloos door, langs en om elkaar heen. Dit is indrukwekkend maar niet onmogelijk. Het moment waarop het bijna onmogelijk wordt, is wanneer de mannen beginnen met het opnoemen van cijferreeksen, afgestemd op het ritme van de robots. Als twee autistische savanten (red. afgeleid van savantsyndroom) worden de reeksen steeds complexer, sneller en gecombineerd met beweging. Vanaf dat moment hebben ze mijn volledige aandacht bemachtigd, het is hypnotiserend en verbazingwekkend perfectionistisch.

Ontmoeting met bewegingstheater

Wanneer de enorme cijferreeks ten einde lijkt te zijn gaan de mannen over tot het verder orkestreren van de geluiden. Om de cirkel heen staan allerlei bakjes en schaaltjes, door deze onder de robots te schuiven ontstaan er nieuwe geluiden, nieuwe ritmes. Vervolgens wordt het publiek een poosje alleen gelaten met de robots. De bewegingen van de dansers staan niet langer in verbinding met de ritmes, nu heeft het publiek enkel de robots. De robots dwingen mij als toeschouwer de bron van het geluid te zoeken. Mijn ogen speuren wat af en daarin zit wellicht de beweging. Deze contradictie bleef knagen, want is het danspubliek niet gerechtigd tot een fysieke aanwezigheid, gericht op het overbrengen van beweging in het hier en nu? Het nú van Meeting ligt een paar maanden geleden bij het programmeren van de robots.

Meeting is bijzonder geschikt voor mensen met liefde voor techniek en mechaniek. Hamilton en Macindoe maken geluid en beweging gelijkwaardig aan elkaar en dat zorgt voor een bijzondere performance op het randje van bewegingstheater. Een vernieuwende voorstelling  die mij achter liet met een verlangen naar de magie van dans in het hier en nu.