Een dreunende, mechanische beat drijft de lichamen van drie dansers voort. Ze verplaatsen hun gewicht met kleine hupjes van de ene naar de andere voet, en weer terug. In een kringetje midden op het podium dansen ze met elkaar. In Hashtag onderzoekt choreograaf Loïc Perela de relatie tussen de mens en digitale wereld, de performer en toeschouwer en het hoofd en het lichaam. Hoewel hij met Hashtag een krachtige ervaring overbrengt, kwamen de achterliggende vragen die Perela met zijn dansvoorstelling wilde onderzoeken niet uit de verf.​

Eerst de ervaring dan maar. Om eerlijk te zijn werd ik halverwege de dansvoorstelling een beetje misselijk van het kijken. Het toont aan hoe goed Perela zijn publiek weet te bespelen met de eigenlijk vrij simpele elementen die Hashtag definiëren. Een iPhone op statief staat opgesteld in een hoek. Een iPad staat rechtop op de grond in de andere hoek. Samen filmen ze alles wat de dansers doen op het podium. De beelden worden levensgroot over elkaar heen geprojecteerd op de witte dansvloer. Deze stopt niet op de vloer, maar is omhoog getrokken tot aan het plafond. De schaduwen van de dansers vallen op het projectiescherm achter hen, waardoor driedubbele beelden het effect geven van een enorme menigte in een nachtclub.

Door dans in trance

Het levert een gefragmenteerde kijkervaring op. Moet ik nu naar het scherm of de ‘echte’ dansers kijken? En op welke van de tientallen dansers op video moet ik focussen? Ondertussen dreunt de beat door, samen met de dansers. De beat resoneert in mijn eigen lichaam, en ik word moe van het kijken naar deze aanhoudende, nooit stoppende bewegingen. De dansers dansen in trance door. Tegelijkertijd zijn ze zich er bewust van dat ze gefilmd worden. Ze zorgen dat ze in beeld komen en kijken naar de camera. Daardoor verliezen ze het contact met het publiek, en wordt het effect van de trance versterkt.

Het internet als nachtclub

Dan stopt de beat. De dansers vallen uitgeput neer. De beat resoneert nog in hun lichaam, en hun lichamen blijven zachtjes krampen op het geluid dat inmiddels verdwenen is. Ik moet ook even bijkomen, en voel me bevrijd van het aanhoudende muziektempo.

Tijdens het nagesprek legt Perela uit hoe hij een lichamelijke ervaring wilde creëren, en hoe hij wilde onderzoeken hoe gedachtes het lichaam beïnvloeden. Dit is hem zeker gelukt, aangezien Hashtag juist voor de toeschouwer een lichamelijke ervaring vormt. Vervolgens vertelt Perela hoe Hashtag een commentaar vormt op de omgang met internet. Hoe het aanhoudende gedreun een metafoor kan vormen voor het internet, waar wij mensen ons pas van kunnen losmaken wanneer het internet stopt.

Hashtag geeft onbevredigend antwoord op vragen

Die vergelijking had ik niet gemaakt tijdens de voorstelling. In Hashtag is namelijk geen enkele referentie te vinden naar het internet. Natuurlijk maakt Perela gebruik van video, maar dit is niet hetzelfde als het internet. Daarnaast vraag ik me af: waarom heeft Perela er dan voor gekozen om het gevoel van een nachtclub neer te zetten? Wat heeft dit te maken met het internet?

Het daadwerkelijke onderzoek van Perela komt in Hashtag niet genoeg tot uiting. Daardoor blijft de dansvoorstelling vooral een aaneenschakeling van interessante beelden en ervaringen. Deze ervaring is boeiend om mee te maken, maar Perela neemt zijn publiek niet mee in de zoektocht naar zijn vragen. Dat is jammer, want de vragen die Loïc Perela in het nagesprek opwerpt zijn wel degelijk relevant.