Zaterdagavond 13 juni vond de eindvoorstelling DANST! van de Fontys Academie voor Danseducatie plaats. In het Academietheater in Tilburg toonden vierdejaarsstudenten hun eigen werk. Ook Nana van Moergestel en Neel Brans van Dansnest leverden hun bijdrage aan DANST! Het was een indrukwekkende avond met technisch hoogstaande dans. De laatste groepschoreografie van de vierdejaarsstudenten maakte het meeste indruk op mij. In D#O#D42015 Human Program heb ik de dansers van hun meest rauwe kant gezien.

Dansnest choreografeert voor Fontys Academie voor Danseducatie

De avond begint met de kinderdansvoorstelling Alles naar wens? van de eerstejaarsstudenten. De choreografie is gemaakt door de studenten zelf in samenwerking met Nana van Moergestel en Neel Brans, de artistieke leiding van Dansnest. Alles naar wens? is gericht op de leeftijd 4+. De eerstejaars zijn hiermee ook op tournee geweest langs basisscholen. Aan de dansvoorstelling zit een workshop voor de kinderen gekoppeld, ook gegeven door de eerstejaars.

Als het toneellicht aan gaat, staan er kasten met potten en pannen, een tafel en klapdeuren. We zijn in een restaurant. Als de eerste danser op het podium komt, blijkt al gauw dat het restaurant haar zaken niet op orde heeft: het is vies en alles van de vorige avond staat er nog. Het personeel van het restaurant stelt zich voor door een korte dans. Dan komt er een nieuwe danser op maar zij moet alles nog leren. Alles loopt in de soep door haar; net nu de inspecteur er is! De drie sterren die het restaurant ooit had, zijn allemaal weg.

Er zitten een hoop grappige momenten in Alles naar wens?, voor zowel kinderen als volwassenen. Er wordt drinken van de grond geslurpt en de ober komt de menukaart voorlezen in het West-Vlaams. Niemand verstaat hem en dat leidt tot een hilarisch tafereel. Maar dan, muizen in het restaurant. Paniek! Gelukkig vangt de nieuwe ober de muis en daarmee heeft zij alles goedgemaakt. Uiteindelijk wordt het hele restaurant schoongemaakt en is de inspecteur heel tevreden. Alles is naar wens.

Dansstudenten hebben elkaar nodig

Daisy Devries (vierdejaarsstudent) heeft het duet Step into my world gemaakt en het is ook uitgevoerd door twee vierdejaarsstudenten. De choreografie begint met een solo in het spotlight. Deze wordt nog een keer herhaald met een andere danseres erbij. Later in het stuk voeren de twee dansers de solo samen uit: de een steekt haar rechterarm uit en de ander haar linkerarm. Ze hebben elkaar dus echt nodig. Dit staat symbool voor het vertrouwen dat steeds meer groeit.

Dat is ook in de muziek te horen: het stuk begint in stilte, vervolgens muziek en daarna de tekst over vertrouwen. Ik vind het extra bijzonder dat dit duet door vierdejaars wordt gedanst. Na hun afstuderen gaan zij namelijk uit elkaar, maar hier op het podium, op school, hebben ze elkaar nog nodig. Ik werd meegenomen in de wereld van de dansers.

Vliegende vierdejaarsstudenten Fontys Academie voor Danseducatie

L’attisserrage is één van de twee groepsstukken van de vierdejaars. De choreografie is gemaakt door de dansers in samenwerking met Soosan Gilson. Zij is choreograaf en geeft het vak dansmaker op de Fontys Academie voor Danseducatie.

L’attisserrage doet mij denken aan een wervelwind. Alles draait rond en soms gaan er dansers weg of komen er ineens weer dansers bij. De choreografie is geïnspireerd op een zwerm vogels: de vierdejaars die gaan uitvliegen. De bewegingen doen mij denken ook denken aan een zwerm: de dansers renden rondjes, waarbij er telkens dansers de coulissen in gingen, of er juist weer uit kwamen.
Vogels moeten ook landen: l’atterrissage betekent de landing, welke wordt aangegeven door rustmomenten in de choreografie.

Het materiaal is grotendeels door de vierdejaars zelf gemaakt en Soosan heeft het compositorisch gezet. L’atterrissage is ook geïnspireerd op Michael Jackson. De studenten hebben materiaal uit zijn videoclips aangeleerd gekregen en dat omgezet naar moderne dans. Vervolgens hebben ze daar variaties op gemaakt. Ik kan duidelijk zien dat ze echt de diepte in zijn gegaan.
Het einde van de choreografie voelt voor mij heel dubbel: het eindlied had een treurige ondertoon, maar de beweging heeft iets heel grappigs: in slow motion met de heupen wiegen. De dansers zijn geland.

Veiligheid gevonden in dans

Het duet Safe is gemaakt door Eline Verstraeten, vierdejaarsstudent en gedanst door twee tweedejaarsstudenten. Gedurende het hele stuk raken de twee dansers elkaar geen moment aan, maar toch is er een connectie tussen de twee. Dit is ook het onderzoek geweest van de choreografe. Er zit veel herhaling in qua beweging en de kostuums zijn simpel. De ene danser draagt een legging en een shirt en de mannelijke danser een spijkerbroek en een shirt. Duidelijk wordt dat de dansers op zoek zijn naar geborgenheid, veiligheid. Dat vinden ze niet bij elkaar, maar dat hebben ze gevonden in de herhaling van de beweging, in dans.

Zonder twijfel gedanst door tweedejaarsstudenten

Twijfel. Dat is waar het duet gemaakt door Vive Massar (vierdejaarsstudent) over gaat. Dat blijkt al uit de vragende titel: I do? Do I? Het stuk is gebaseerd op persoonlijke gesticulaties die de choreograaf vertoond als ze twijfelt of piekert. Zelfs de kostuums hebben een link met twijfel: de broekjes zijn niet zwart, niet wit, maar grijs: de kleur van twijfel.

De twee dansers zitten voor een projectiescherm waarop een regenbui te zien is, van bovenaf gefilmd. Een eeuwigdurende stroom van druppels die twijfel in je teweeg kan brengen. De dansers maken kleine bewegingen met de handen en vingers. Het stuk eindigt met een vloerwerk wat zich herhaalt en telkens van richting verandert. De twijfel: waar moet je heen en wanneer moet je stoppen?

Rauwe dans en beestachtige dansers

De avond eindigt met D#O#D 42015-Human Program, een heftig, fysiek en rauw stuk van Raymond Esterhuizen, wederom in samenwerking met de dansers. Dit is het eindstuk van de vierdejaarsstudenten. Het kenmerkende doel van de choreograaf is de dansers op een andere manier neerzetten dan normaal, zodat men de dansers ook op een andere manier leert kennen. De titel in combinatie met de muziek doet mij denken aan een computer die aan het crashen is.

Er beginnen twee dansers in een rood lichtvlak te bewegen alsof ze aan het creperen zijn. Hiermee is gelijk de toon gezet: dit wordt een heftig stuk. Er is gebruik gemaakt van drie kleuren kaders: rood, groen en blauw. In het blauwe kader is het net alsof de dansers in een droom zijn. In de andere kaders zijn de dansers aan het creperen. Er gebeurt veel tegelijkertijd op het podium: er zijn duetten, gelijktijdig met trio’s en kwartetten.

De fysieke rauwheid van het stuk zorgt ervoor dat ik als toeschouwer helemaal werd meegezogen in de choreografie. Esterhuizen vergt het uiterste van zijn dansers die dansen als beesten. Technisch is D#O#D 42015-Human Program een hoogstaand stuk en ik ben onder de indruk van de kwaliteit waarmee de dansers het materiaal hebben uitgevoerd. De choreograaf heeft zijn dansers veel materiaal zelf laten maken, waardoor het materiaal hen goed ligt. Esterhuizen heeft de vierdejaars laten schitteren op het podium: een waardige afsluiting van hun schoolcarrière.

Afstuderende dansdocenten Fontys schitteren in DANST!

Over het algemeen ben ik zeer onder de indruk van het dansmakerschap van de afstuderende studenten, maar ook zeker over hun danstechnische kwaliteiten. In DANST! tonen zij zich als uitvoerende dansers. Fontys bewijst hier dat haar studenten niet alleen dansdocenten en dansmakers zijn, maar ook volwaardige dansers!