De slow-motion van ‘Sharira’ hypnotiseert
Gezien op 7 april – Stadsschouwburg Utrecht.
Een man en een vrouw draperen hun lichamen in vreemde bochten om elkaar in dansvoorstelling Sharira (betekent ‘lichaam’) van Chandralekha Dance Company (India). Choreografe Chandralekha (1928-2006)* fuseert hierin de Indiase dansvorm bharatanatyam met yoga en vechtsport. De traagheid maakt de dans sensueel en hypnotiserend. Het duet is een onderdeel van theaterproject Get Lost. Hierin ziet het Nederlandse publiek buitenlandse theatertradities waar het minder bekend mee is.
Een vrouw (Tishani Doshi) ligt op haar buik met haar voeten naar het publiek toe. Ze buigt haar rechterbeen de lucht in en pakt met haar rechterhand haar rechtervoet vast. Ze trekt haar gezicht naar haar voet alsof ze hem een kusje wil geven. Doshi is zo lenig dat het zou lukken, maar toch kijkt ze er alleen maar liefdevol naar. De vrouw danst met het gezicht van het publiek af. Dit is ongewoon in bharatanatyam. Daarom zien de puristen van Indiase dans Chandralekha als controversieel. Daarentegen wordt de choreografe in het buitenland wel bewonderd, zoals door Pina Bausch. Naast het combineren van bharatanatyam met andere stijlen, ontdeed ze de dans van de religieuze context. Ook het verhaal verdween. Wat overblijft, is iets abstracts. Dans ziet Chandralekha als de viering van het lichaam.
Trage dans is als een liefdesspel
Na de solodans voegt een man (Shaji*) zich bij Doshi. De traagheid maakt van de dans een liefdesspel. Terwijl ze over de vloer om elkaar heen draaien, blijven ze elkaar aankijken. Ze willen elkaar niet uit het oog verliezen. Doshi en Shaji zijn overigens geen dansers. Doshi is een yogi, terwijl Shaji een vechtsport beoefent. Chandralekha wilde bharatanatyam ontdoen van alle techniek en koos daarom voor hen. De dansvoorstelling bestond al in 2001 en is nu tien jaar na het overlijden van Chandralekha terug in de theaters.
Sharira zo organisch en traag, dat nog net te ziet is dat er überhaupt beweging is. Ook de live muziek is langzaam. De Gundecha Brothers zitten links op het podium en zingen naaaaa en neeeee. De liederen zijn als mantra’s. In het napraatje vertellen de broers dat ze improviseren, op een aantal referentiepunten na. De dans staat wel vast. De choreografe liet Doshi in stilte oefenen. Pas later kwam de muziek erbij.
Sharira werkt rustgevend
Aan het eind van Sharira vormt Doshi de hoofdletter ‘T’ op de vloer. Haar benen zijn in split en haar bovenlichaam ligt voorovergebogen op de vloer. Af en toe tilt ze haar hielen omhoog en verplaatst ze haar voeten iets naar voren, waardoor haar split nog dieper wordt. Ook haar handen verzet ze steeds vooruit. Als een krab kruipt ze naar voren. De herhaling en de slow-motion hypnotiseren me.
Na afloop van de dansvoorstelling zijn de twee dansers nog in een meditatie. Hoewel het applaus lang aanhoudt, kijken beide stoïcijns voor zich uit. Zelf voel ik een rust in mij. Zwijgend en in slow-motion loop ik naar de uitgang. Wat een hypnose-ervaring!
Voor meer informatie zie: getlost-theater.nl/firedesire/
*In India heeft niet iedereen een achter naam
