A Palo seco – Sara Cano
Gezien op: 15 januari 2017 in Rasa Utrecht. Te zien t/m 29 januari 2017

Choreografe en (flamenco)danseres Sara Cano (Madrid) ontwaakt met ziel en zaligheid. Het is duidelijk waarom  A Palo seco geselecteerd is voor de zesde Flamenco Biënnale, een tweejaarlijks internationaal uithangbord voor de nieuwste ontwikkelingen in flamencodans en –muziek. Cano zoekt de grenzen van de flamencokunst op en brengt flamencodans, moderne dans en butoh (een Japanse danstheatervorm) samen.

In een witte rok met lange sleep (‘bata de cola’) zit Cano op haar knieën op het podium. Lange rode mouwen steken onder een wit gilet uit. Op de live klaagstem van zanger Alberto Funès golft de flamencodanseres haar handen en vingers voor haar gezicht. Als een waterplant, heen en weer. Even later verdwijnt Cano helemaal onder haar rok en ligt er alleen nog een hoop stof op het toneel. Als de danseres de rok met haar handen optilt, is iedereen getuige van de ontwaking van een nieuwe dansmaker.

Passie spat van het danspodium

Het volgende uur trakteert de flamencodanseres het publiek op een veelzijdigheid aan stijlen. Zo tovert Cano ineens twee rode waaiers (‘abanico’) in beide handen. Ze wappert de accessoires zoals een vogel zijn veugels, terwijl ze haar bovenlichaam naar voren buigt. De danseres is een vogel die wil opstijgen. Klaar om zichzelf aan de wereld te laten zien. Ook danst Cano met een manton. Dit is een groot vierkant doek met franjes. Cano wikkelt zich in het doek en draait de manton voor haar in cirkels. De danseres verrast vaker met attributen. Eerder danste ze een gehele solo op een draaikruk voor een show van Petí Comité van Teresa Nieto Company. In Mahshav danst Cano met een andere danseres, waarbij de slepen van hun jurken aan elkaar vastzitten.

In A Palo seco draagt Cano even later een zwarte blouse, skinnyjeans en rode sneakers. Wat geniet ik als ze vanuit een propje mens abrupt haar rechterbeen en linkerarm ‘weggooit’ en zo zichzelf uitstrekt. Vertraagd positioneert ze haar ledematen weer terug op het podium. De danseres wisselt schokkerigheid af met slow-motion. Mijn spieren spannen zich samen, ik knipper nauwelijks met mijn ogen en ik vergeet adem te halen. Cano’s passie spat van het podium af. En ik wil er niks van missen!

A palo seco rekt grenzen flamencodans op

Aan het eind van A palo seco zit de danseres weer op de vloer. Haar handen en vingers deinzen weer mee in de ‘zee’. Hiermee benadrukt Cano dat wat ze het afgelopen uur heeft laten zien, haar ziel weerspiegelt. Met golvende handen, abruptheid, slow-motion, bata de cola en manton rekt Cano de grenzen van de flamenco op. Met deze dansvoorstelling won Cano de eerste prijs voor solochoreografie tijdens de 23e wedstrijd voor Spaanse- en flamencodans in 2014. Terecht!